Kritike su naklonjene ovom filmu, ali ako pročitate većinu tih “naklonjenih” vidjećete da su začuđujuće šture o nečemu što ih je, navodno, zadivilo. I mi ćemo biti šturi, nema se ovdje ni oko čega raspisati, ali divljenja nećemo imati za “Noćne životinje” (“Nocturnal Animals”).
Ono što vam kao utisak ostane na kraju, identično je “ostatku” koji nam je prošle godine pred noge bacio “Demon pod reflektorima” (“The Neon Demon”), a mislim da je tehnički termin za taj “ostatak” – ništa. Tom Ford je učinio isto što i Nikolas Vinding Refn (Nicolas Winding Refn) – izgradio film sjane mermerne spoljašnjosti, koji osim toga nema šta da ponudi. Ali, i mermernu površinu trebamo dovesti u pitanje, jer ko to još nije gledao filmove Dejvida Finčera (David Fincher), pa ne zna o mjerilu mermerno-neonskog sjaja i arhitekturalne preciznosti?
Čitaćete i čućete o strukturalnoj kompleksnosti Fordovog filma. Zaboga, priča u priči – trebali biste imati veće standarde kod davanja epiteta “strukturalno kompleksan”. I jedna u drugoj, obje priče su mlake, smotano nedorečene i beznačajne.
Ejmi Adams (Amy Adams) je nezadovoljna svojim hladnim, a bogatim mužem i hladnim, a bogatim životom. Poštom joj stiže rukopis novog romana njenog bivšeg muža, kojeg je okrtuno ostavila prije devetnaest godina, jer nije bio dovoljno ambiciozan i uspješan za nju. Od tog trenutka pratimo priču unutar romana i odnos priče sa životom čitateljke. Zvuči dobro, a i sam roman ima dobar naslov – “Noćne životinje” – pa je možda i dobar… Ne, ne i ne – samo je naslov dobar. Niti je roman dobar (muža je s pravom ostavila – čovjek stvarno ne zna pisati), niti postoji zaplet u životu nezadovoljne i pokajničke Ejmi, koji bi bio ikakva značajna reakcija na sadržaj romana. “Možda je baš u lošem romanu i beznačajnoj reakciji i poenta?”, pitate se. Nije. Beznačajnost se na dobrom filmu značenjem gradi, ne smotanom nedorečenošću – tim standardima bi svaki solidno osvijetljen film mogao proći kao remek-djelo. Ne i ne.
Džejk Gilenhol (Jake Gyllenhaal) nastavlja svoje “Doni Darko” (“Donnie Darko”) prokletstvo, ono koje ga je gurnulo u uloge aveti i koje mu i dalje dobro stoji, ali ovdje je ostao neupotrijebljen. Ejmi je takođe neupotrijebljena, ali je imala uspješnu godinu, pa joj neće pasti ni dlaka sa glave zbog ovog filma, ali opet – šteta.
Jedina svijetla tačka je prokleto dobri Majkl Šenon (Michael Shannon). Ni njegova uloga nema smisla, ali je on tako dobro nosi. Suvi Šenon, sa suvim teksaškim govorom i suvim, od raka trulim plućima. Možda bismo mogli zahvaliti Fordu bar za ovu Šenonovu ulogu? Ne. Majkl je imao možda najbolju godinu među pomenutima i ni njemu Ford nije trebao. Gledali smo ga prošle godine u “Midnight Special”, “Frank & Lola”, “Elvis & Nixon”, “Salt and Fire” i “Loving” – redom pošteni filmovi, iako nijedan, osim “Loving”, nije uspio do kraja provući svoje udarce i otkinuti nam glave (takvih filmova 2016. nije ni bilo, “The VVitch” i “The Assassin” su izuzeci).
Šteta i za Forda koji je imao sasvim solidan prvi film (“A Single Man”), koji bismo vam ovom prilikom radije preporučili nego “životinje” u naslovu, koje trebaju da se drže svog mraka i neka ih više niko ne uznemiri puštajući svjetlo kroz njih – svima će nam biti bolje.
