Zatvorski filmovi su posebna vrsta. Svrstajte ih u krimi film, u akciju, u avanturu, u egzistencijalni film, gdje god poželite, ali zatvorski film ostaje poseban. U njemu, u bilo kojoj njegovoj varijanti, ima poražavajuće neizbježnosti i mučenja osuđenika na smrt o kojima je Dostojevski pisao u Idiotu, pa čak i kada je riječ o bjekstvu iz zatvora – u tom slučaju, kao sa “Bjekstvom iz Šošenka”, zadovoljstvo koje osjećamo dolazi iz saosjećanja života za život koji pobjeđuje smrt. Pa, bilo da se provodi pet ili četrdeset godina u njemu, zatvor je simbol neizbježnosti i smrti.
“Karandiru” (“Carandiru”) je inspirisan zatvorskim masakrom koji se desio 2. oktobra 1992, nakon pobune u istoimenom zatvoru, kada je vojna policija ušla i ubila 102 zavorenika – nijedan policajac nije ubijen. Karandiru je bio najveći zatvor u Južnoj Americi. Zatvoren je 2002. godine – jednu godinu nakon što je završeno snimanje filma.
Film insistira na relizmu, na korišćenju realnih lokacija, izbjegavanju profesionalnih glumaca, izbjegavanju korišćenja vještačkog osvjetljenja i pripada brazilskom Cinema Novo pokretu. Tokom 147 minuta trajanja, od kojih je samo 30 minuta odvojeno za sam masakr, slušamo sudbine zatvorenika i priče koje su ih dovele u zatvor, a svjedok svih priča je doktor Varela, koji dolazi da testira zatvorenike na HIV, koji je postao veliki problem zatvora.
Ako vas je “Božji grad “ (“Cidade de Deus”) šokirao, “Carandiru” će vas razbjesniti.
