Sa kultnim herojima britanskog roka osamdesetih, The Godfathers, nikad nije bilo dileme. Predvođeni bratskim tandemom, vokalom Piterom (Peter Coyne) i basistom Krisom Kojnom (Chris Coyne), “kumovi” su isporučivali punokrvni rok zvuk, sa jednom nogom u rokabiliju i ritam i bluzu, a drugom u panku i pab roku, u kome je sve funkcionisalo po neuništivom receptu pokojnog Lu Rida (Lou Reed): “Ništa ne može pobijediti bubanj, bas i dvije gitare”.
Probivši se sredinom osme decenije prošlog vijeka sa furioznom trilogijom albuma “Hit by Hit“(1986), “Birth, School, Work, Death” (1988) i “More Songs About Love and Hate” (1989), praćenih serijom odličnih koncerata, bend zbog personalnih i privatnih problema, nažalost, nikad nije uspio svoj veliki potencijal pretvoriti u jednako veliku karijeru.
U devedestim je uslijedio raskid sa izdavačem Sony/Epic Records, razlaz benda, par novih okupljanja, uključujući i reunion originalne postave iz 2008. godine, praćen dobrim koncertima, ali manje ili više prosječnim albumima, da bi se pomalo neočekivano prošle sedmice bend oglasio sa novim albumom “A Big Bad Beautiful Noise”, iza koga od originalne postave stoji samo pjevač Piter Kojn, pojačan sa četiri nova člana.
Novi album u velikoj mjeri ispunjava ambicioznu programsku odrednicu iz sopstvenog naziva, nudeći veliki, prljavi i glasni rokenrol u The Godfathers stilu, te donosi definitivno najkvalitetniji studijski materijal benda još od davne 1989. godine. Najbolji momenti na “A Big Bad Beautiful Noise”, očekivano dolaze kada se The Godfathers drže sopstvenog naslijeđa.
Na samom startu, album ubjedljivo otvara naslovna numera, i čim čujemo kako ritam sekcija udara pravo u stomak, žestoki gitarski rifovi nemilosrdno pršte na sve strane, a upečatljivi bariton Pitera Kejna, sigurno drži vokalne dionice pod kontrolom uz horsku podršku benda u refrenima. Nema dileme – The Godfathers su ponovo u akciji!
U istom stilu nastavljaju sljedećom pjesmom “Till My Heart Stops Beating”, efektnom posvetom The Ramones/Sex Pistols korijenima, no kako stvari nisu uvijek idealne, prvi problemi nastaju kada album dođe do trećeg mjesta na plejlisti. Kejn i društvo usporavaju loptu numerom “You Don't Love Me”, efektnim pauer-pop komadom, koji zanatski drži vodu da bude potencijalni hit (zarazan ritam-efektna melodija-pamtljiv refren), ali bez potrebe spušta energetski nivo kompletnog materijala. I tu se negdje polako otkriva možda i jedina mana novog The Godfathers projekta, stilska neujedačenost, nastala iz pomalo isforsirane želje za povratkom na top-liste.
A, to stilsko lutanje je već potpuno vidljivo u sljedećoj pjesmi “Poor Boy's Son”, koja donosi novi ulazak u vode bazičnog punokrvnog rokenrola, dostojno istražujući teritoriju, kojom su nekad koračali legendarni Dr. Feelgood, da bi potom ponovo uslijedio pad. Istina nešto manje bolan, pošto balada “One Good Reason”, većim dijelom svog trajanja solidno drži vodu u svom srednjostrujaškom bluz-rok maniru, ali sljedeća numera “Miss America”, sa svojim upeglanim stadionskim zvukom, prilično odskače u odnosu na prethodne pjesme, i to ne u pozitivnom smislu ove riječi.
Srećom, energična “Defibrillator”, nošena zapaljivom rif filozofijom po principu brzo i glasno uz metaloidnu tutnjavu ritam sekcije u pozadini, vraća kazaljku kvaliteta u pravom smjeru. Ona tu ostaje i sa surferskom “She's Mine”, te razbijačkim komadima distorzirane rok buke “Feedbacking” i “Let's Get Higher”, koje su mogle efektno zatvoriti ovaj sasvim ubjedljivi povratak The Godfathersa, da nema završne “You And Me Against The World”, koja svojim himničnim AOR zvukom više priliči recimo grupi Coldplay, nego bendu koji je zvanično potpisuje.
Generalno gledajući, ovih par momenta u padu forme, ipak ne mogu pokvariti pozitivan utisak da su The Godfathers napokon uspjeli, po cijenu bolnih rezova unutar benda, prevazići dugogodišnju autorsku krizu i poslije dugo vremena ponuditi materijal dostojan sopstvene reputacije, te snimiti savremeni rokenrol album koji, da parafraziram riječi njihovog frontmena “udara snažno kao mazga”, većim dijelom svog trajanja.
