Prvo je prvo, a ovdje su prvo Migos. Ne znači naravno ništa za kvalitet serije to što je njen tvorac, producent i glavni glumac Donald Glover, poznatiji kao Childish Gambino (nadimak koji je dobio koristeći Wu-Tang name generator, koji morate probati), u trenutku primanja najvećeg priznanja izvrsnosti ove serije (za sada), Zlatnog globusa za najboljeg glumca i najbolju TV seriju u kategoriji komedije ili mjuzikla, zahvalio Migosima što su napisali trep himnu “Bad and Boujee” i time ih priznao kao inspiraciju serije i trenutni vrhunac trep kulture u Atlanti – ne, to ne znači ništa za kvalitet kojim se serija skromno razmeće.
Ali!
Ali, da bi se razumjeli kontekst i porijeklo svega o čemu serija govori, kultura koju svjedoči i eksploatiše, svi koji nisu imali čast da čuju “Bad and Boujee”, to sad moraju učiniti.
Iako je trep tu od Master P i sredine devedesetih, kad je imao dovoljno popularnosti i kad je uspješno mnoge repere učinio milionerima, u posljednjih nekoliko godina ovaj rep podžanr doživljava nevjerovatnu popularnost i vrši nezanemariv uticaj na američku pop kulturu – pogotovo internet kulturu, samo pogledajte, recimo, DAB (što je isto stvar Migosa “Look At My Dab”). Naravno, ovolika popularnost, opšte priznata i nagrađivana serija i mnogo pažnje i priznanja “bijele” Amerike, vjerovatno znači da je ova kultura doživjela svoj vrhunac, pa se trenutno čereči i razvlači po mejnstrim medijima u trci za što veću dobit njenih vinovnika i rodonačelnika, te svakog ko na vrijeme uskoči na voz.
Donald Glover je svjestan toga i eksploatacija lokalne kulture, siromaštva, teškog života, oružja, nasilja i droge ili jednostavno “huda”, izraženih na taj specifičan “Atlanta”, Džordžija” način, jedna je od preokupacija serije, koja prati dvojicu rođaka (lokalnog repera i njegovog producenta) na putu probijanja kroz sve nedaće “huda” u nadi (t)rep slave. Bez obzira što je trep eksplodirao na sve strane, on prije “Atlante” nije imao ovako snažnog predstavnika ni na filmu ni na TV. Čak i u godini (2016.) u kojoj je tema rase zastupljenija kao nikada u američkom filmu, “Atlanta” se izdvaja – zar nije dovoljno što se u seriji pojavljuje Džastin Biber, predstavljen kao crni tinejdžer?
Glover je uspio sve što poistovjećujemo sa trepom prevesti u odmjerenu, pametnu, nesnishodljivu, šarmantnu, komičnu, ali i ozbiljnu i realnu seriju. Sad, naravno da je “realno” ovdje problem. Jer, šta god da izađe iz crnačkog geta mora za bijelce izgledati “realno” i “svježe” i “sirovo”, ali ko će odmjeriti koliko se tu radi o “bijeloj krivici” Amerike, a koliko se tu radi o autentičnom predstavljanju jedne kulture i jednog načina života, u jednom vremenu. Sa druge strane, tu “realnost” trebaju potvrditi ili opovrgnuti ljudi koje serija predstavlja, a oni su to učinili. Ne samo da se Migosi pojavljuju u seriji (očajno glumeći, sa presmiješnom tremom i skočenošću, pogledajte ih u trećoj epizodi), već je čitava plejada lokalnih repera zastupljena u muzičkoj podlozi serije – što čini jedan opasan saundrek, pa zaboravite “La La Land”.
Odličan format od svega 23-26 minuta po epizodi, bez uvodnih špica i nepotrebnih animacija, direktno na dramu, direktno na humor i ludosti ulice, direktno na ritam i rime, čisto i spretno ispričana priča i o težini i lakoći postojanja (ponavljam, humor je ovdje presudan). Glover nosi seriju na leđima svog šarma. On je savršen predstavnik tog trep načina, koji podrazumijeva kompletno nasljeđe dilerske i gangsterske kulture, ali manje opterećene i spremne na humor i igru – od Master P i njegovog “Mr. Ice Cream Man”, gdje je dilovanje predstavljeno prodajom sladoleda, do Migosa i njihovog “T-Shirt”, gdje je treping (dilovanje, između ostalog) predstavljen bukvalno trepingom (treperima – u spotu inspirisanom filmom “Revenant”, u kojem ćete vidjeti prizore čudne koliko i crnci u hokeju) ova rasterećenost je jedna od karakteristika trepa. I dalje su to iste ulice, i dalje je to isto pozivanje na Gučija, Versaćea, Roleks, krek, travu, kučke i puške, ali izraz je drugačiji i Amerika ga se ne može zasititi (ima tu dosta hipsterizacije repa i naravno da ovo nije taj hardkor ulični rep, ali on i ne može doći do šire publike).
Glover i ne bježi od svoje uloge “menadžera” i posrednika ove kulture, jer u seriji i igra propalog studenta sa Prinstona (što je očigledan pokušaj nadilaženja ulične kulture) koji pokušava biti menadžer svom rođaku, lokalnom rep hitu imena “Paper Boi”. Dok pokušava ostvariti potencijal u koji više niko osim njega ne vjeruje, dok pokušava (opet) ne iznevjeriti trogodišnju ćerku, bivšu djevojku, roditelje i sebe, Ern (Glover) nas vodi na zabavnu i zategnutu vožnju, punu snažnih glumaca, nerazgovjetnog slenga i odlične muzike.
“Crno ogledalo” (“Black Mirror”) i “Westworld” nezasluženo kupe odlike pametnog sadržaja, a besmisleno je uporno prišivati takve odlike na sadržaj koji prvenstveno ima pretenzije da teoretiše i pametuje – “pametno” mu je etiketa, a provjeravati ga treba u drami i smislenosti. Besmisleno je “pametno” rezervisati i za tematizovanje poslovne kulture i politike, svega što istražuje ili slavi, teologiju pragmatizma i okrutnosti korporativnog svijeta, u serijama tipa “Mad Men” i “House Of Cards” – i ovdje je pametno primarna “etiketa” i serije i svijeta koji predstavlja. Pogledajte nivo koji “Atlanta” ima i to baveći se temom kojom se bavi. Tu se “pametno” postiže i teško zarađuje, a ne podrazumijeva na etiketi i to treba slaviti.
Trenutno se sprema druga sezona, prvu ne smijete propustiti.
Za kraj, opet Migos.
