Među brojnom djecom rođenom iz kratkotrajnog, ali veoma burnog petinga muzike Kita Ričardsa (Keitha Richardsa) i pokojnog Grama Parsonsa (Gram Parssons), gitarista i pjevač Čak Profet (Chuck Prophet) već godinama pretenduje na titulu najtalentovanijeg kopileta rođenog iz ove grešne britansko-američke veze.
Nakon albuma “Bobby Fuller Died for Your Sins”, dileme više nema. Mjesto prvog među jednakim, definitivno je rezervisano za ovog kalifornijskog revolveraša sa stratokasterom.
Bivši gitarista kultnih heroja amerikane – Green on Red, na svom 14. solo albumu nadmašio je kako svoje konkurente tako i samog sebe. Baratajući tradicionalnim muzičkim obrascima, na kojima gradi svoju karijeru već skoro četiri decenije, Profet na novom albumu ponovo konstruiše svoj muzičko-poetski univerzum pod imenom “California Noir”. Paralelni svijet utemeljen je na luzerskoj atmosferi, naglašenoj emotivnosti, beskompromisnom stavu i divljoj izvođačkoj energiji.
Savršeni žanrovski bekground za nadahnute pripovijesti o gubitnicima svih fela, koje Profet uz pomoć pratećeg benda The Mision Express pretvara u 13 visokooktanskih rokenrol komada, bez mane i slabosti. Prašnjavu luzersku poetiku slijedi jednako nadahnuta muzička kulisa sastavljena od masnog kuvanja bluza, kantrija, panka i psihodelije, koja iz pjesme u pjesmu gradi furioznu kolekciju pjesma. Ukratko, savršena sinteza muzike i riječi u dobro izbalansiranom narativnom toku pripovijeda zabilješke sa druge strane kalifornijskog “zlatnog sna”. Mrtvi rok heroji, plaćene ubice, samohrane majke, razočarani ljubavnici, korumpirani policijaci, izrešetani tjelohranitelji i brojni drugi odmetnici iz neonske pustinje “zlatne obale”, nastanjuju pjesme Čaka Profeta.
Naslovna numera albuma posvećena Bobiju Fuleru, misteriozno nastradaloj rok zvijezdi šezdesetih, poznatom kao autoru besmrtne buntovničke himne “I Fought The Law”, koju su proslavili The Clash, ovdje je odsvirana uz prepoznatljivi manir zvonkih rifova njihovog gitariste Mika Džonsa (Mick Jones), otkrivajući tajnu nit koja povezuje prošlost i sadašnjost rok muzike. Prvi singl “Bad Year For Rock and Roll” nova je posveta, ovaj put Dejvidu Bouviju. Elegantano oštećena svirka pratećih muzičara na tragu hedonističkog glam zvuka iz Bouvijeve “Zigi faze” i Profetovi nadahnuti stihovi: “The Thin White Duke took a final bow, there's one more star in the heavens now”, ubjedljivo demonstriraju da ovdje nije riječ o banalnom iskorištavanju preminulog uzora, nego o iskrenom omažu čovjeku koji je jednom davno sa zvijezda pao na Zemlju, a prošle godine se ponovo vratio među njih.
Sa druge strane dobro poznati kocertni favorit “Jesus Was a Social Drinker”, Profet u studijskoj verziji na novom albumu izvodi u maniru barskog honki tonki pjevača, koji se u stihovima ironično zeza na račun licemjernih vjernika, da bi se u finišu numere bend upustio u burni psihodelični džem sešn.
Jednako fascinatan utisak ostavlja i pjesma “In the Mausoleum” posvećena pokojnom Alanu Vegi, lideru kultnog njujorškog elektro pank tandema Suicide, u kojoj Profet uz pomoć klasičnih rok instrumenata i svog vokala savršeno oživljava monolitni sintisajzerski zvuk i mračnu elektronsku atmosferu po kojoj su Suicide bili poznati. “Open Up Your Heart” je stonesoidna balada srednjeg tempa, na temu neuzvraćene ljubavi, koja spušta nivo decibela, ali ne i nivo emocionalnosti. Mračna “Killing Machine” kreće na sličnom tragu, ali postepeno podiže tempo kroz međuigru orgulja i gitarističkih vah-vah ukrasa, stvarajući jezivu, skoro pa filmsku kulisu, dok Profet stihovima ulazi u glavu serijskom ubici, koji vreba novu žrtvu.
Ipak, album vrhunac dostiže u završnoj pjesmi na albumu “Alex Nieto”, u kojoj bend bez milosti vozi četiri minuta na žestokom hard rok rifu, dok Profet, jednostavno i brutalno pripovijeda svoju verziju jedne tragične priče sa ulica San Franciska. Stalno ponavljujući stih “Nieto je bio pacifista i 49-ers navijač” u prošlom vremenu, efektnije objašnjava besmislenu smrt čuvara noćnog kluba Alejnadra Niete, koga je policija izrešetala sa 14 metaka, samo zato što je kod sebe imao električni tizer, nego gomile novinskih članaka na temu policijske brutalnosti.
S albumom “Bobby Fuller” Profet se u stilu junaka njegovih pjesma, vratio na “mjesto zločina”. Sve pjesme snimljene su u Hajd Strit studiju u San Francisku, gdje je kao srednjoškolac zabilježio svoje prve snimke, a tokom snimanja koristio je svoj stari Fender Stratokaster 64, gitaru čiji je zvuk Džonatan Ričmen (Jonathan Richman), jednom opisao kao “zvuk benzinskog motora zakopanog u pijesak”. Ništa ovo nema veze sa nostalgijom, već sa Profetovim shvatanjem muzike, kao vječnom potjerom za savršenom pjesmom. Prije ili kasnije, nađeš se na istom mjestu, što ne znači da pomenutu potjeru treba prekinuti. Dok se krećeš – živ si, a proliveni znoj na bini i maksimalna posvećenost u studiju se podrazumijevaju, ako radiš svoj posao kako treba. Čak Profet, majstor svog zanata, i kako to neko lijepo reče “romanopisac u striptiz odijelu”, nastavio je sa “Bobby Fuller Died for Your Sins”, svoj vječni pohod na sveti gral rokenrola.
Bez izgubljenog okršaja.
