Uzmete dvije glavne muške uloge, koje se izgledom i po naravi razlikuju kao nebo i zemlja, ubacite par akcionih i komičnih scena i eto vam buddy komedije. Preciznije, riječ je o ljudima koji se inače ne bi susreli, već ih situacija u kojoj budu “ubačeni” natjera da se “druže”. Taj duo je, posmatrajući njihovo porijeklo, razmišljanje i sposobnosti, na različitom nivou, što vodi ka konfliktu, koji onda ostavlja prostora za komediju. Obično su to kombinacije policajca i kriminalca ili samo dva policajca/kriminalca, mada i nije obavezno. Njihovo novonastalo prijateljstvo se stavlja na probu kroz razne avanture, počevši od upoznavanja, koje bude u fazonu “joj ne, zašto moram sada sa tobom da se bavim”, pa do trenutaka zbližavanja, obično na vrlo komičan način i izvlačenje žive glave, pa sve do samog kraja filma, gdje se konačno prijateljstvo označava na simboličan način.
Sami počeci tog žanra nastali su za vrijeme nijemog filma i to tačnije sa “Stanliom i Oliom” (“Laurel and Hardy”), dvojicom fizički i umom različitih momaka, ali nerazdvojnih kada je drugovanje u pitanju.
Šezdesete godine donijeće komičare Džeka Lemona (Jack Lemmon) i Valtera Mataua (Walter Matau), te nešto kasnije Bada Spensera (Bud Spencer) i Terensa Hila (Terence Hill), koji su zajedno snimili preko 15 filmova, od kojih su prvi bili nešto kao italo-vesterni sa prljavim kaubojima koji jedu pasulj (kako danas kauboje obično i zamišljamo). Kvintesencija ovih filmova su specifičan humor (ne za svačiji ukus) i scene tuče (uglavnom šamaranje) sa kojima su se razlikovali od tadašnjih vesterna, pa su pomalo shvaćeni kao parodija na iste. Kao primjer uzmite “Zovu me Triniti” (“Lo chiamavano Trinità”) i “I dalje se zovem Triniti” (“…continuavano a chiamarlo Trinità”).
Moguće je da za ove filmove mnogo ljudi i ne zna, iako im je možda poznat njihov glumački duo, ali je zato svima dobro poznat Edi Marfi (Edddie Murphy). U jednom od najboljih buddy komedija, Marfi glumi zajedno sa Nikom Noltijem (Nick Nolte), a riječ je o “48 sati” (“48 Hrs”).
Nakon Ričarda Prajora (Richard Pryor) i Džina Vajldera (Gene Wilder) začetnika buddy filmova sa tandemom koji čini jedan crnac i jedan bijelac, ovo je film koji je služio kao odskočna daska za Marfija. Priča filma i nije pretjerano spektakularna, ali ga odlikuje odlična hemija između Noltija i Marfija. Dobitnu kombinaciju čine cinični i neodgovorni Nolti, sa Edijem koji ga ne poštuje kao autoritet, što će se tokom filma promijeniti, do te mjere da će ovaj drugi prvom dati svoj novac na čuvanje, pa čak i podijeliti. Uspjeh se pokazao i na kino-kasama, pa je zbog toga snimljen i drugi dio, ne baš toliko dobar kao prvi, ali sa podjednako dobrom hemijom između glavnih uloga.
Osamdesete godine bile su dekada za akcione filmove, koji i dan danas važe kao jedni od najboljih, te su služili kao model i inspiracija za mnoge koji su došli poslije njih. Udruživanje bijelca i crnca na velikom platnu ukazalo se kao popularna kombinacija. To se vidi u jednom od kultnih parova iz filma “Smrtonosno oružje” (“Lethal Weapon”) od kojeg su krenuli buddy cop filmovi, a čine ga Mel Gibson i Deni Glover (Danny Glover). Na osnovu filma snimljena je i serija, međutim neće ostati upamćena toliko dobro kao film. Nastao je podžanr buddy cop filmova: tu su sada dvojica jarana policajaca, a ne kao do tada dvojica jarana kriminalaca, kao što je to bio slučaj u filmu “Harli Dejvidson i kauboj Marlboro” (“Harley Davidson and the Marlboro Man”) ili kako policajac i kriminalac postanu raja.
