Kada su u pitanju The Feelies, pioniri štreberskog roka, nikad ne znate kada ćete doživjeti neko prijatno iznenađenje iz njihove radionice, poput novog albuma “In Between” (Bar/None), koji dosljedno nastavlja haotičnu izdavačku praksu ovog benda, započetu davne 1980. godine, kad je izašao njihov debi album “Crazy Rhythms“.
Tokom osamdesetih, bend iz Nju Džerzija, sa pažljivo profilisanim imidžom srednjoškolskih šterbera (naočale, uredne frizure uz koledž jakne i džempere) izdao je četiri albuma (tačnije u periodu 1980-1991), na kojim su demonstrirali svoju viziju pop muzike koju je kritika krstila kovanicama “hoboken sound” ili “koledž pop”.
U suštini, taj opis se odnosio na zvuk koji je muziku britanskih pop-sastava šezdesetih ukrstio sa muzikom američkih bendova poput Velevet Underground,
Modern Lovers, New York Dolls ili tzv. “nuggets bendova”, uz mali začin u vidu uticaja fanka i R&B, donoseći krajnje autentičnu muzičku kombinaciju na scenu okupljenu oko čuvenog njujorškog kluba “CBGD”.
Ipak, bez obzira na mnogobrojna priznanja kritike (debi album je 49. na listi 100 najboljih albuma osamdesetih magazina Rolling Stone i 49. na listi najboljih alternativnih albuma svih vremena magazina Spin) te odabrane sljedbenike i poštovaoce, među kojim su se našla velika imena rok muzike poput Peti Smit (Patti Smith), Lu Rida (Lou Reeda), Bob Dilana (Boba Dylana), kao i bendovi REM, Yo La Tengo, Pixies, Pavament, Sonic Youth, Weezer, Teenage Fanclub i mnogih drugih, priznanje šireg sloja publike i uspjeh na top-listama, zaobišli su The Feelies.
Ostavljajući im za utjehu, kultni status i zagarantovano mjesto u čuvenoj knjizi “Tajna istorija roka” Rona Sariga, čiji podnaslov “Enciklopedija najuticajnijih izvođača za koje jedva da ste čuli”, možda najbolje govori o sudbini koja je pratila ovaj bend.
Nakon razlaza početkom devedesetih, članovi grupe nastavili su da se bave muzikom u brojnim drugim projektima i solo radovima da bi se krajem 2008. godine na poziv lidera alternativne rok scene Sonic Youth ponovo okupili za nastup na jednom njujorškom festivalu. Oduševljena njihovim koncertom izdavačka kuća Bar/None, nudi im ugovor i reizdaje njihova prva dva albuma “Crazy Rhythms“ i “The Good Earth“. Albumi su opet dočekani jednoglasnim panegericima kritike, a sveprisutna moć interneta i društvenih mreža čini ostalo, šireći njihov kult kod mlađih generacija publike, i donoseći im nakon četiri decenije skromnu, ali davno zasluženu satisfakciju.
Nakon 19 godina izdavačke pauze, izašao im je i fenomenalni povratnički album “Here Before” (2011), na kojem su više nego ubjedljivo demonstrirali da njihovoj iščašenoj viziji pop muzike vrijeme nije moglo ništa. Potom je ponovo uslijedila nova studijska pauza u trajanju od šest godina (ne računajući EP “Uncovered” iz 2016), koju petorka u sastavu Glen Mercer (Glenn Mercer, gitara i vokal), Bili Milion (Bill Million, gitara i vokal), Dejv Vakermen (Dave Weckerman, udaraljke), Brenda Suter (Brenda Sauter, bas) i Sten Demeski (Stan Demeski, bubanj) prekida prije nekoliko dana izlaskom novog albuma “In Between”.
I ponovo je sve isto, kao da ih prvi put čujete. Isprepleteni, neurotični ritmovi bubnjeva, udaraljki i bas gitare, zvečeći dvoboji električnih i akustičnih gitara, zarazne melodije i pomalo bizarno polurazumljivo pjevanje dva vokala, ponovo su glavno oružje u stvaranju muzike koju je čuveni gitarista i pjevač Stiv Vin (Steve Wyn, ex-Dream Syndicate) jednom opisao kao “jedinu muziku koja donosi psihodelično iskustvo bez korištenja narkotika”.
Istina, nekadašnji štreberi danas izgledaju kao grupa sredovječnih intelektualaca, ali im to ne smeta da još uvijek sviraju onom istom frenetičnom strašću, kao u doba kad su bili “The Boy With The Perpetual Nervousness” u misiji povratka uzbuđenja, misterije i zabave u rok muziku.
Fascinatno je, na primjer, slušati kako naslovnu pjesmu tretiraju u dva potpuno različita muzička ključa, a da ona ništa ne gubi na svojoj ljepoti. Prvo je na početku albuma snimljena kao klasična trominutna pop numera, savršene laid-back atmosfere, bazirane na igri akustičnih gitara, lebdeće melodije i harmoničnih vokala, da bi je potom u završnici albuma ponovili kao uvod u desetominutni sonični džem sešn sa odvrnutim distorziranim gitarama i potmulim repetitivnim udarima ritam-sekcije u maniru The Stooges, uz isti efekat na slušaoca.
Bez obzira na to da li su u pitanju lakši, eterični pop dragulji, koji dominiraju novim albumom, kao što su “Turn Back Time”, “Stay the Course”, “When to Go”, “Time Will Tell” ili teži, garažnom psihodelijom obojeni komadi poput “Flag Days”, “Been Replaced”, “Make It Clear”, The Feelies jednako ubjedljivo zvuče kao što su zvučali i tokom čitave karijere.
Ogoljene produkcije savršeno prilagođene njihovom jednostavnom “dva akorda-hipnotički ritam-zarazna melodija-referen” pristupu muzici The Feelies na “In Between“ po šesti put u posljednje četiri decenije dokazuju da nije važno koliko su muzičari poznati i bogati, nego koliko su talentovani da snime savršenstvo od pjesme poput “Gone, Gone, Gone”. Pop biser, koji bi, da pravda nije slijepa i okrutna, bio na vrhovima top lista, a ne osuđen na slušanje u malom krugu vjernih poštovalaca benda iz Nju Džerzija.
