Južnokorejska filmska industrija nam je u 2016. godini servirala samo poslasticu za poslasticom, nudeći nam tako neka od najboljih filmskih ostvarenja koja su u prethodnoj godini zasijala na platnima kino dvorana širom svijeta. Uz naslove “The Handmaiden” (“Ah-ga-ssi”), “Train to Busan” (“Busanhaeng”), “The Wailling” (“Goksung”), “The Age of Shadows” (“Miljeong”) jasno je pred kakvom su dilemom bili dok su birali svog predstavnika za prestižnu dodjelu nagrada Oscar u kategoriji za najbolji strani film.
Nakon neuspjeha koji ga je obilježio prilikom kratkog izleta u Hollywood (sa filmom “The Last Stand”), Kim Jee-Woon se vraća u Južnu Koreju i receptu koji je doveo do savršenstva. “The Age of Shadows” je jedna hibridna mješavina žanrova gdje se špijunski triler susreće sa elementima akcije i drame, u kojoj ne izostaje niti poneki komični trenutak, niti scena kojima se odlikuju vesterni. Film je inspirisan borbama i spletkama koje su se odvijale između pokreta otpora i japanskih vladara tokom japanske okupacije (koja je trajala od 1910. do 1945. godine).
Centralna figura filma je Lee Jung-Chool (Song Kang-ho) japanski policajac korejskog porijekla koji je nekada također pripadao pokretu otpora. Njegova lojalnost će doći u pitanje kada dobije zadatak da pronađe vođe pokreta koji, prema informacijama, kupuju eksploziv od mađarskih anarhista. Preko karizmatičnog vlasnika antikvarnice Kim Woo-Jina (Yoo Gong) dospijeva u samo središte operacije, zbog čega se i kod samog Jung-Choola slika o svijetu koji ga okružuje počinje mijenjati. Igrom mačke i miša, te nizom preokreta, kula od karata, koja se gradi od samog početka filma, nakon svoga pada će iza sebe ostaviti veliki broj žrtava, ali i pobjednika.
Kim nas u film uključuje neposredno preko akcije, bez sporih i dosadnih uvoda, te na osnovu toga stvara napetost koja se iz scene u scenu latentno podiže poput lave kroz krater vulkana, nestrpljivo iščekujući da eksplodira u naletu vatre i dima; ali da to građenje napetosti ne bi otišlo u dosadu i monotoniju veoma vješto ubacuje akcijske segmente koji dodatno idu u korist samom podizanju napetosti u nastavku filma. Činjenica koja bi, u izvjesnoj mjeri, mogla da odmogne u doživljavanju neizvjesnosti i euforije, kojima se odlikuju kvalitetni špijunski trileri, jeste nepoznavanje historijskog konteksta i značaja nekih događaja u južnokorejskoj kulturi.
Ono što mi je zapalo za oko u prvih nekoliko minuta filma, a što me nije razočaralo do samog kraja filma, jeste blistavo kretanje kamere, pogotovo tokom akcijskih scena, za koju je bio zadužen Kim Ji-yong, Potpuno kinematografsko iskustvo Kim postiže kroz doprinos njegovih dugogodišnjih saradnika kao što su Cho Hwa-sung, odgovoran za scensku arhitekturu i dizajn, i Lee Sung-hyun, odgovornim za maestralnu muzičku podlogu koja varira u rasponu od jazza do orkestralnog djela “Bolero” Maurice Ravela.
Međutim, najveće zamjerke pridajem nedovoljno izgrađenim likovima. Koliko god glumci bili dobri i bez obzira koliko dobro postizali da utonu u atmosferu filma, pojedini likovi jednostavno ostaju ili nedorečeni ili nepravedno zanemareni ili beskorisni. Najveći problem sam imao sa likom Mađara Ludvika (Foster Burden) koji spada u ovu treću kategoriju likova, dakle beskoristan je u bilo kojem smislu, kako u kontekstu filma tako i u smislu same operacije koju planiraju izvesti (jeste on, doduše, obezbijedio eksploziv, ali to je se desilo izvan objektiva kamere). Jedini značajniji ženski lik u filmu, a to je Yun Gye-Soon (Han Ji-min), isto tako trpi posljedice slabe gradnje, zbog čega njena uloga na kraju postaje samo blijedom uspomenom. Glavna postavka glumaca, već spomenuti Song Kang-ho i Yoo Gong, rade fenomenalan posao i zaista ih je užitak gledati, dok se Lee Byung-hun, vjerovatno najveća zvijezda na ovoj listi, pojavljuje kao lider pokreta otpora u jednoj od relativno najsmješnijih scena u filmu.
Slučajno u jednoj godini imamo dva velika filma (“The Age of Shadows” i “The Handmaiden”) od isto tako dva velika režisera (Kim Jee-Woon i Park Chan-wook) koji dva suštinski različita filma smještaju u isti historijski period. I dok potonji latentno provlači tematske okvire specifične za taj period, “The Age of Shadows” radikalno prikazuje socijalno i političko stanje koje je prevladavalo u Južnoj Koreji tokom ‘20-ih godina prošlog stoljeća. On slika i slavi borbu običnih ljudi u želji za slobodom od okupatora i posljednje riječi u filmu su u određenoj mjeri konačna poruka: “We have to move forward even when we fail. Step on the failure and keep going forward. We'll eventually stand on higher ground.”
“The Age of Shadows” je prvenstveno komemorativne prirode i njegova najveća vrijednost zasigurno leži u tome, ali i pored toga, unatoč nekim nedostacima, određeni segmenti filma su snimljeni besprijekorno (naglasak bih stavio na scene u vozu). Definitivno filmsko ostvarenje vrijedno pažnje, kako za fanove dalekoistočne kinematografije, tako i za one koji se tek sa njom upoznaju.
