Bend Depeche Mode poplačao je put od klubova Bazildona do stadiona širom svijeta tokom 36 godina karijere sa 13 studijskih albuma, brojnim kompilacijama, live i remiks izdanjima, bogatstvom, slavom, nekoliko nervnih slomova, gomilom skandala, pokušajima samoubistva, odlascima orginalnih članova benda, itd.
Neka vrsta pop Golgote, posijane fascinantnim nizom albuma sa remek-djelom “Violator” na čelu. Diskografski niz koji je stvorio jednu od najvećih karijera u istoriji pop muzike, pretvorio je bend u neku vrstu božanstava nove tehnološke ere. Kao bend u autorskom smislu, najviše inspiracije nalazili su u mračnom preispitivanju ljubavi i seksa, unutrašnjih demona Martina Gora (Martin Gore) iskazanih kroz opčinjenost modernog društva novcem, religijom, moći, pohlepom i drugim elementima tamnije strane ljudske prirode.
U muzičkom smislu to je bila kombinacija sinti pop-dark-industrijal-gotik-rok-gospel-disko-dodati-po-potrebi zvukova, potrošenih u procesu stvaranja idealne pop pjesme.
Ukratko, kao bend u idejnom smislu, Depeche Mode su uvijek bili okrenuti ličnom iskustvu, dok su muzički bez većih problema spoljne uticaje utapali u sopstveni stil, bez gubljenja prepoznatljivog muzičkog identiteta.
Na novom albumu nazvanom “Spirit”, prvi put idejno su više okrenuti onom što se dešava oko njih, nego onom što se dešavalo njima, dok se muzički poslije dugo vremena suviše oslanjaju na sopstvenu prošlost, nego na traženje novog izvora inspiracije.
Političke i ekonomske promjene u svijetu, prije svega u Evropi i SAD, dominiraju direktno ili indirektno kroz tekstove Martina Gora i Dejva Gana (Dave Gahan), stavljajući u drugi plan njihove emocionalne opsesije, što neminovno nameće pitanje: “Kako bogata pop zvijezda može pisati o stvarima, koje ga realno ne dotiču”?
Legendarni Džoni Keš (Johnny Cash) jednom je na na slično pitanje odgovorio da nema problema sa tim “pošto ima veliko iskustvo i dovoljno talenta da ga pretoči u pjesmu”. Iskustva i talenta svakako imaju i članovi grupe Depeche Mode, ali njihov muzički obračun sa negativnim društvenim tendecijama modernog doba, poput agresivne globalizacije, surove pohlepe liberalnog kapitalizma, jačanja desnice i populizma na političkoj sceni, na novom albumu, nažalost, ne zvuči pretjerano ubjedljivo.
Dramatični sintisajzerski ritmovi i mračne melodije uvodne “Going Backwards” zvukom nas vraćaju u doba kultnog albuma “Masters and Servants”, ali kad Ganov moćni bariton počne pjevati o gubitku kontrole i stagniranju društva: “We are not there yet, we have not evolved, we have no respect, we have lost control”, tenzija polako opada i pjesma završava u dosadnom stadionskom deklamovanju na tragu Bona Voksa (Bono Vox) i sličnih samozvanih zaštitnika ljudskih prava i demokratije.
Još manje su ubjedljivi u sljedećoj numeri, prvom singlom sa albuma “Where's The Revolution”, gdje se Depeche Mode pitaju gdje je nestala revolucija, iako bi se trebalo pitati gde je nestala evolucija, pošto pomenuti singl u svakom pogledu donosi stagnaciju za bend, koji je slavu stekao upravo inspirativnim izbjegavanjem ponavljanja.
Brine se Depeche Mode i zbog gubitka privatnosti pojedinca, sve većeg siromaštva i sve prisutnije glorifikacije nasilja u “The Worst Crime”, “Scum” i “Fail”, uz prilično mračnu muzičku pratnju pulsirajućih digitalnih ritmova, teških psihodeličnih melodija i Ganovog bespoštednog cijepanja grla. Ipak, sav taj veliki trud u krajnjem zbiru donosi polovičan učinak na slušaoca, iritirajući ga evidentnim viškom želje i manjkom uspješne realizacije.
Autorski doprinos Dejva Gana sa pjesmama “Cover Me” i “Poison Heart”, iako više muzički duguje njegovim solo radovima i saradnji sa Soulsavers, nego radu unutar matičnog benda, u neku ruku donosi osvježenje svojom muzičko-tekstualnom jednostavnošću unutar teatralnog koncepta prvog dijela albuma i kritičkih poziva na pobunu protiv sistema i buđenje društvene samosvijesti.
Da Martin Gor zna bolje i da može bolje, jasno je čim čujete fenomenalni dark elektro pop komad “So Much Love”, koji uz zarazni ritam sintisajzera i Ganovo moćno fraziranje donosi možda i najbolji momenat na albumu. Visok nivo drže i bluzerski intonirane “Poorman” i “You Move”, problem je samo što one zajedno prilično štrče u odnosu na ostatak albuma.
Da budemo precizni, najbolji momenti na albumu “Spirit” jesu oni kada Depeche Mode ne preispituju u pjesmama moralno posrnuće svijeta, već se bave sopstvenim osjećanjima, uz ogromu pomoć producenta Džejmsa Forda, koji u velikoj mjeri čupa bend iz kolotečine “velikih ideja” odlično odrađenim poslom u studiju.
Martin Gor u propratnim intervjuima nakon izlaska albuma tvrdi, bez obzira što album zvuči kao reakcija na nedavne političke promjene, da je njegova namjera bila da ukaže da je čovječanstvo izgubilo spiritualno, ne u smislu bilo koje religije, već u opštem smislu gubljenja duhovnosti.
To je sasvim legitimna tema od koje ovaj bend nije ni ranije bježao, posebno u najboljim momentima karijere kroz pomenute albume “Violence” ili “Master And Servants”, ali na izdanju “Spirit” nedostaje ključni sastojak – kombinacija mističnog uzbuđenja i emocionalne ranjivosti, koja je, uz muzičku autentičnost proslavila ovaj bend.
Bez toga, kritički poziv na pobunu, koliko god on bio iskren u početnoj namjeri, pretvorio je “Spirit” u polovičan pokušaj, koji će biti brzo zaboravljen kada se bend nađe na novoj turneji i zasvira provjerene hitove pred publikom za koju je revolucija samo još jedan pojam sa Vikipedije.
