Ako smo ikada tražili vizuelnu identifikaciju za muziku škotskih nojz-pop veterana Jesus and Mary Chain, dobili smo je završnom scenom jednog od najboljih filmova aktuelnog milenijuma – “Izgubljeni u prevodu” (“Lost In Translation”) Sofije Kopole (Sofia Coppola).
Trenutak u kome grubijanska pojava Bila Mareja (Bill Murray) grli krhku ljepotu Skarlet Johanson (Scarlett Johansson) u neonskoj džungli Tokija, dok u pozadini kreću prvi taktovi legendarne numere “Just like Honey” sa kultnog “Psychocandy”, prvog albuma Jesus and Mary Chain, najbolje opisuje funkcionalni nesklad muzike legendarnog škotskog benda i otkrivaju razlog zašto se baš ova pjesma našla na saundtreku filma.
Kontradiktorna kombinacija grubosti i nježnosti, manifestovana kroz sudar gitarske buke, energičnih ritmova i krhkih pop melodija, u rukama kreativnog jezgra benda braće Džima i Vilijama Rida (Jim & William Reid), stvorila je 15-godišnju karijeru bez praznog hoda, okončanu albumom “Munki” iz 1998. godine, kada se bend razišao zbog narušenih odnosa između braće Rid.
Normalizacija bratskih odnosa prije desetak godina, dovela je prvo do koncertnog povratka (uz čuveni nastup na Coachella festivalu 2007. godine sa pomenutom gospođicom Johanson), reizdanjem starih albuma i objavljivanjem prikladnih povratničkih kompilacija, da bi se 19-godišnja studijska pauza okončala ovog mjeseca novim albumom “Damage and Joy”, urađenim sa legendarnim producentom Martinom Gloverom poznatijim kao Youth (basista Killing Joke).
Bez obzira što novi album dobrim dijelom čine pjesme preuzete iz repertoara njihovih solo bendova poput Džimovog Freeheat (“The Two Of Us”, “Facing Up to the Facts”) ili sa albuma njihove sestre Linde, poznatije kao Sister Vanilla (“Song for a Secret”, “Can't Stop the Rock”), nema mjesta strahu da su braća Rid tokom pauze izgubila sposobnost da stvore savršenu pop melodiju, a potom je bez milosti isijeku gitarskim fidbekom.
Kad čujete distorzirani rif Vilijamove gitare u uvodnoj “Amputation”, dok u pozadini moćno udara monolitni zvuk ritam sekcije, uz Džimijev pospani bariton koji cijedi u mikrofon samoironične stihove o “rok zvijezdama kojima fali pažnja publike”, jasno je da su Jesus and Mary Chain vratili u velikom stilu.
Ništa manje nisu ubjedljivi u laganijim komadima poput “Always Sad” i “The Two Of Us” sa odličnim gostovanjem Izabel Kembel (Isabell Campbell) na vokalima, rađenim na tragu kultnog “Darklands”, što u praksi znači da se Byrds/Beach Boys melodije sudaraju sa mračnim vokalima i mutnom psihodeličnom bukom gitara. Tu su zanimljivi eksperimenti sa akustičnim gitarama i pratećim ženskim vokalima u hipnotičkoj “War On Peace” ili odličan duet sa mladom pjevačicom Skaj Fereirom (Sky Ferreira) u dramatičnoj “Black and Blues”(But my mind and heart breaks, yeah, it's just a bitch).
Ipak, očekivano najbolji momenti albuma dolaze kada nas braća Rid furiozno povezu na cunamiju gitarske distrozije u sjajnim “Mood Rider”, “Presidici”, “Get On Home”, “Facing Up To The Facts” i “All Things Pass” vraćajući nas u doba kada su sredinom osamdesetih, uz nekoliko istomišljenika, vratili energiju i uzbuđenje u britansku rok muziku.
Treba dodadati da je Youth odlično uradio posao, pošto je njegova čista produkcija u prvi plan izvukla zarazne melodije, oslobodivši tako prostor za prateće ženske vokale, kao savršen kontrapunkt Džimovom mračnom vokalu, dok dobro tempirani udari gitarističke buke sa lakoćom sprečavaju monotoniju i preveliku upeglanost zvuka u cjelini.
Generalno gledano, “Damage and Joy” je sasvim dobar album, dostojan nasljednik njegovih slavnih prethodnika, ali i kvalitetna potvrda da buntovna braća iz Škotske nisu prespavala promjene u rok muzici tokom njihove diskografske pauze, već su u novu etapu karijere hrabro zakoračili okrenuti prema budućnosti.
