Jozef Gebels 1934. godine u svom dnevniku piše: “Film je jedan od najsavremenijih i dalekosežnijih medija podobnih za obraćanje masama”.
Fleksibilnost filma daje ogromne mogućnosti, ponekad i zastrašujuće, onome ko se njime koristi vješto. Upravo iz tog razloga film je za vrijeme nacističke Njemačke bio glavno propagandno sredstvo. Filmski studio UFA transformisan je za vladavine ministra propagande Gebelsa u propagandnu mašinu režima. UFA je imala i studio posvećen izradi trik-filma (animiranog filma), ali ipak će jedan drugi studio animacije ostati zapamćen kao megalomanski zalogaj i promašaj Trećeg rajha.
Hitler i Gebels su obožavali film i gajili posebno poštovanje prema crtanoj animaciji. Neosporna je činjenica da je Hitler obožavao Diznijeve filmove, što potvrđuje i Gebelsov dnevnik: “Poklonio sam 12 Miki Maus filmova Fireru za Božić… Jako je bio ushićen i srećan zbog ovog poklona”. Ovaj zapis datira iz 1937. godine, iz vremena enormnog uspjeha “Mikija Mausa” (“Mickey Mouse”) i “Snježane” (“Snow White and the Seven Dwarfs”).
Adolf Hitler nije bio zadovoljan kvalitetom njemačke animacije i smatrao za neophodno dostizanje američkog kvaliteta, pa je tako Volt Dizni postao i glavni rival.
Zanimljivo je ipak da u ovom trenutku Gebels nije razmišljao o intenzivnijoj upotrebi animiranog filma u propagandne svrhe. Animirani filmovi tog perioda nisu obraćali mnogo pažnje na “jevrejsko pitanje” ili pitanje “degenerativne umjetnosti”. Tek je primjer SAD i SSSR-a i njihove upotrebe animiranog filma kao sredstva propagande ponukao Gebelsa da revidira svoj stav o animiranom filmu kao porodičnoj zabavi. Pogotovo se Gebels divio načinu na koji je Dizni prikrivao propagandu kaputom zabave. Morao je da se upusti u trku sa njim.
Iz ambicije za dostizanjem i prestizanjem Volt Dizni studija, izrodiće se gorepomenuti studio – Deutsche Zeichentrickfilme G.m.b.H (Njemački animirani filmovi) ili skraćeno DZF. Zvanično formiran 1941. godine sa sjedištem u Berlinu, DZF je prema prvobitnom planu trebalo da proizvede 19 kratkih animiranih filmova do 1947. godine, kao i jedan cjelovečernji kino-film do 1950. godine. Ostvarenje cilja trebali su da obezbijede najbolji njemački animatori koji su, privučeni dvostruko većim platama nego kod ostalih poslodavaca, potpisivali ugovore prema kojima nisu mogli da svojevoljno napuste DZF.
Proizvodnja prvog i jedinog trik-filma DZF-a, bila je podijeljena u pet radnih jedinica koje su obavljanjem nezavisnih zadataka formirale zajedničku cjelinu. U sklopu čitavog projekta nalazila se i škola animacije koja je za cilj imala da nadomjesti dvadeset godina zaostatka za američkom industrijom. Iz potrebe za stvaranjem velikog broja crteža, mnogo umjetnika iz okupiranih teritorija, Poljaka, Francuza i prognanih Rusa, zaposleni su u studiju.
Poslije dvije godine mukotrpnog rada dovršen je 17-minutni “Jadni Hansi” (“Armer Hansi”), film kojim je njemačka produkcija prišla najbliže onome čemu je stremila – dostizanju Diznija.
