Kritika je nezgodna stvar. Glupa je i nadmena kada vam trubi o filmovima u koje se kunete i koji vam znače više od dobrog dijela šire rodbine, korisna kada vam pokaže sve načine na koje vam pokušavaju prodati “nebubrege” pod bubrege, jeftina i degutantna kad pod krinkom istinoljublja i pronicljivosti služi marketinškim šemama velikih studija, zlata vrijedna kad je vješto napisana i kad dometom prevazilazi formu i stupa u domen jednostavno dobrog pisanja.
Iako dobro znate da kritičari griješe i da najčešće pišu da bi pisali, evo 10 dokaza kratkovidnosti te čudne sorte.
“Apokalipsa danas” (“Apocalypse Now”)
Blagonakloni kritičari su smatrali film upropaštenim remek-djelom, dok ga je većina smatrala naduvanim proizvodom dvogodišnjeg ego-tripa reditelja Frensisa Kopole (Francis Coppola).
Sa skoro dvije godine snimanja, davno prekoračenim budžetom, nenormalnom ambicijom, nevjerovatnim nizim pehova, titanskim sukobom ega (Kopola/Brando, Brando/Hoper), današnji klasik je savremenicima ličio na brljotinu kojom je nekada veliki reditelj konačno potpisao svoj umjetnički, duševni, ali i finansijski bankrot.
“Iskupljenje u Šošenku” (“The Shawshank Redemption”)
Još jedno bjekstvo iz zatvora? Još jedan “Alkatraz”? Kritičari su “Šošenk” gledali kao još jedan u nizu holivudskih ljetnih hitova, koji je senzacionalizmom bijega trebao privući nešto publike i zaraditi nešto para.
Tek zahvaljujući grupama entuzijastičnih obožavalaca i glasinama da se radi o izvrsnom filmu, “Šošenk” je postepeno izgradio status koji uživa danas.
