Dejan Vlajsavljević se i dalje drži svoje misije da pogleda sve filmove ikad nagrađene Oskarom. Donosimo vam filmove nagrađene na drugoj ceremoniji dodjele, 1930. godine.
Druge nagrade filmske Akademije su dodijeljene 3. aprila 1930. godine, šest mjeseci nakon strašnog sloma berze i početka velike ekonomske krize. U izbor su ušli filmovi snimljeni između 1. avgusta 1928. i 31. jula 1929.godine. Od ukupno sedam nagrađenih filmova, pogledao sam četiri koji su dobili najprestižnije nagrade – za najbolji film, režiju i glumca i glumicu.
“BRODVEJSKA MELODIJA” (“THE BROADWAY MELODY”), 1929.
Režija: Hari Bomon (Harry Beaumont)
Uloge: Čarls King (Charles King), Anita Pejdž (Anita Page), Besi Lav (Bessie Love)
Nagrade: Najbolji film (nominacije za najbolju režiju i glumicu Besi Lav)
I rekoh ja, nakon uvođenja zvuka ništa više neće biti isto. Samo, ne znam u kom smislu. Mislio sam da će prvi nagrađeni ‘talkie’ biti BUM, no ispao je DUM! Možda je trebalo da se i dalje snimaju nijemi filmovi.
Ovo je mjuzikl, kojeg su očigledno pravili majstori scene, igre i muzike. Samo scenarista nije znao šta da radi, izgleda. U žiži su dvije sestre (Besi Lav i Anita Pejdž), koje su poznate po plesnim i pjevačkim tačkama, ali u Minesoti, te dolaze u Njujork u potragu za slavom, na poziv brodvejskog pjevača (Čarls King) , koji je ujedno i vjerenik starije sestre (Besi Lav).
Nakon peripetija na audiciji, ipak ih unajme da nastupaju u posljednjoj reviji sezone, no one to nekako sve uprskaju, jer se ova mlađa, ljepša i gluplja zaljubi u sestrinog momka, koji istom počne da je voli i ganja, te ona bježi u zagrljaj nekom bogatašu kako ne bi povrijedila sestru.
Niti je taj Čarls King neka faca (a bio je popularan u to vrijeme, možda zbog pjesama), niti je Anita Pejdž neka seks bomba, onako velika, s lošom kosom i poružnim glasom (mora da ju je neko progurao u eru zvuka preko štele). Nekako, ona loše i glumi, a tekst fakat recituje. Čak i da je šutjela čitavo vrijeme, opet bi bila iritantna.
Pa sva ta melodrama, loše odglumljena… Zašto se oni, pobogu, zaljube jedno u drugo?! Niti tu ima hemije, niti se primjeti emocija u cijeloj galami kako bi bili sigurni da mikrofon dobro hvata zvuk.
Ono zbog čega film vrijedi pogledati je prvenstveno sjajna muzika, odlične plesne tačke (“The Wedding of the Painted Doll” je ‘breathtaking’ izvedba akrobatskih plesača, na koju sam zapljeskao pred ekranom), duh Brodveja, chorus plesačice koje stalno polugole dižu noge u bekstejdžu. Te zaista, zaista dobra Bessie Lav! Ona jedina izvlači priču dobrom glumom, krupnim očima, jakim glasom i čvrstim stavom starije sestre koja je odlučna u svom putu ka uspjehu, bilo kakvom.
Bilo bi zanimljivije gledati put uspjeha sestara Barudžija u bivšoj Jugoslaviji.
“BOŽANSTVENA DAMA” (“THE DIVINE LADY”), 1929.
Režija: Frenk Lojd (Frank Lloyd)
Uloge: Korin Grifit (Corinne Griffith), Viktor Varkoni (Victor Varconi), Mari Dresler (Marie Dressler)
Nagrade: Najbolja režija (nominacije za žensku ulogu i kinematografiju)
Još jedan nijemi film i pravo osvježenje u začecima pojave zvuka. Da sam živio u ono vrijeme, sigurno bih bio veliki protivnik zvučnog filma! Ovako, mogu samo da se nerviram jer su silni nijemi filmovi – izgubljeni.
Na svu sreću, ovaj nije.
Ovo je romantična, istorijska, ljubavna priča, jedna od prvih ekranizacija skandalozne ljubavi lejdi Hamilton i admirala Nelsona. I jedna od rijetkih u kojoj je Ema Hamilton dočarana kao nevina i nesretna žena, a ne beskrupulozna zavodnica i kurtizana.
Ko zna istorijske činjenice, zna i priču. Siromašni djevojčurak (Korin Grifit), kći kuvarice (Mari Dresler), preko trnja i kamenja, zahvaljujući svojoj ljepoti i harizmi, postaje žena ambasadora Velike Britanije u Napuljskoj kraljevini, samo da bi kasnije postala ljubavnica velikog heroja admirala Nelsona (Viktor Varkoni).
Odlično je prvo pojavljivanje stare, dobre Mari Dresler, nekadašnje urnebesne komedijašice, koja u prvoj sceni odmah ispadne iz kočija! Za njom izviruje njena prelijepa kćerka, u prvoj sceni odmah vidno puna ‘joie de vivre’, za čijim zamahom krinoline padaju i kočijaši i lordovi.
Na početku vam je jasno da je film odlično režiran, a tek kad vidite Napulj, ni blizu onim zidinama iz “Uličnog anđela”. Kamera šeta gradom, snima Vezuv, luku, “palme i majorke”, sve je široko, prostrano i slobodno.
Ljubavne scene između Nelsona i Eme su pravo romantične. Kako bolje prikazati strast između dvoje ‘zauzetih’ ljudi nego, kad on krene da ju poljubi, a ona brzo podmetne ružu na svoje usne, te on utisne dugi cjelov u mirisni cvijet…njene oči govore sve, te ipak polako, lagano, ona pomakne ružu na stranu i otvori put zabranjenoj ljubavi.
Kasnije pomorske bitke su takođe vrlo upečatljive. Ko misli da je Trafalgar samo puko ime trga u Londonu, mora da pogleda ovaj film.
