Biološke veze, navike, društvene konvencije – mnogo ružnih imena za najsnažniju i najčudniju vezu koju ćete u životu imati sa drugim ljudskim bićima. Bilo da ste ih svjesni, bilo da ih postanete svjesni kad ih izgubite ili kad i sami postanete oni, vaš odnos sa roditeljima će se mijenjati, i rasti kako i sami rastete.
Bilo riječi drugih, bilo knjige, bilo filmovi – tu su mnoge mudrosti koje će ubrzati taj rast i spriječiti vas da napravite grešku čekanja tragedije koja bi vam otvorila oči za veličanstvo postojanja majke i oca.
Ovo su filmovi koji vas mogu podsjetiti, koji vas mogu najerati da podignete slušalicu, prohodate do druge sobe ili samo pomjerite glavu, i date bar jednu riječ priznanja onima od kojih potičete.
“Make Way For Tommorow”
Mekerijev (Leon McCarey) film je rodonačelnik jedne linije uticaja, koja ide od njegovog filma, do Ozua (Yasujiro Ozu) u Japan, pa od Ozua u Francusku do Kler Deni (Claire Denis). Prelijepo je što se duše sličnog čuvstva čuju preko okeana i što uticaji prevazilaze kulture i jezike, da bi “Make Way For Tomorrow” uticao na “Tokyo Story”, i da bi “Tokyo Story”, uz “Kasno proljeće” (“Banshun”), uticao na “35 čašica ruma” (“35 Rhums”).
Mekeri je bio divan reditelj i divan čovjek, koji je nakon sjajnih početaka u komediji, gdje je režirao vjerovatno najbolji film braće Marks (Marx) i prvi radio sa Stanlijem i Olijem (Laurel and Hardy), došao je do režiranja, po sopstvenom priznanju, svog najboljeg filma – “Make Way For Tomorrow”.
Ostarjeli par, Mama (Ma) i Tata (Pa), ostaje bez kuće i primoran je da potraži smještaj kod svoje djece. Svako od potomaka će imati velikih problema da smjesti roditelje, bar oboje u isto vrijeme, što završava nužnošću njihovog rastanka – majku smještaju u dom, a oca kod jedne od ćerki, koja živi hiljadu kilometara daleko, u Kaliforniji.
Scena njihovog rastanka na željezničkoj stanici je jedna od najtužnijih filmskih scena ikada.
