Za neupućenog slušaoca prvi susret sa uvodnim akordima “High Drag, Hard Doin'”, prve pjesme na petom albumu “Vibe Killer” (2017) američkog rok benda Endless Boogie neće predstavljati običan muzički doživljaj.
Sudar sa ekstremnim fuziranim bugi-rokom ove četvorke, koji se slikovito može opisati, otprilike kao “ZZ Top na teškom esidu”, bez pretjerivanja, predstavlja neku vrstu fizičkog iskustva koje ostavlja teške posljedice na tijelo i svijest slušalaca.
Sporo i bučno valjanje ritam-sekcije, repetitivni rifovi gitara utopljeni u distorziju i pjevač Pol Majorsa (Paul “Ten Dolars” Majors) koji reži kao da je opsjednut demonima u krajnjem zbiru stvaraju zid teške buke koji vas nemilosrdno gazi iz zvučnika, ostavljajući samo jednu vrstu dileme: pridruži se ili bježi.
Ako se odlučite za ovo prvo, bićete uvučeni u beskrajni vrtlog koji stvara njihova muzika, masni i distorzirani sonični bugi bez početka i kraja, koji vozi, vozi, vozi, vozi… I tako u beskonačnost. Obrasci na kojima ova četvorka stvara muziku nisu ništa novo ni posebno originalno, ali autentičnost i energija, i te kako jesu.
Njihovu muziku povezuje skrivena linija koja se kreće od muzike starih delta bluzera (ime grupe pozajmljeno je od čuvenog albuma Džona Li Hukera (John Lee Hookera) iz 1970. godine) preko psihodeličnih rok bendova 60-ih i 70-ih (The Stooges, Captain Beefheart Band, Canned Heat, ZZ Top, Ten Years After…) do indi rok heroja 80-ih i 90-ih (Thin White Rope, Dinosaur Jr, The Kyuss). Hipnotički bluz i bugi obrasci, koji se kreću u krugu dva akorda i jednostavnih ritmičkih linija, kroz tretman ovog benda odvrnuti su i voluminizirani do maksimuma, a zatim prebačeni kroz vrata percepcije.
Bluz koji izvode Endless Boogie, jeste bluz sa one strane beskraja, bizaran, iskrivljen i transformisan u sasvim drugu vrstu muzike od one koja se inače definiše tim pojmom. To je opasan i mračni zvuk, koji vibrira intenzitetom vulkana koji se sprema za erupciju i uništenje.
Na albumu “Vibe Killer” ima samo sedam pjesama, od kojih većina traje oko osam minuta, a završna “Jefferson County” oko 12 minuta, ali nema brige da to vodi u smaranje poznato kao “instrumentalno iživljavanje”, divlja energija i ritualna posvećenost kojom ova četvorka pristupa sviranju, pojmovima: pjesma, vrijeme i prostor, daje sasvim drugo značenje.
Sasvim je svejedno da li je u pitanju metamorfozirani bugi iz numera “Vibe Killer”, “High Drag, Hard Doin'”, i “Back In '74”, ogoljeni instrumentalni bluz “Trash Dog”, vibrirajuća fankoidna psihodelija zlokobne “Bishops At Large” ili uznemirujući psihodelični vrtlozi u pjesmi “Whilom” ili pomenutoj “Jefferson County”, monumentalnoj odiseji kroz okean gitarističke buke; sasvim je beznačajno kakve su riječi u škrtim stihovima koje Top Dolar povremeno hipnotički urla u mikrofone; ono što je ovdje jedino važno jeste sumanuta energija koja nekotrolisano kulja iz svakog sekunda ovog albuma poput pobješnjele vodene bujice koja nosi sve pred sobom. Ovaj bugi, bio on beskrajan ili ne, ne sluša se, on se bukvalno osjeća: kožom, mišićima, kostima, i svakom ćelijom u tijelu.
Nakon izlaska njihovog debija “Focus Level” (2008) bend je u jednoj muzičkoj kritici opisan kao “najbolja muzička tajna Njujorka”, i taj status se vjerovatno neće previše promijeniti ni nakon petog albuma. Ipak, kao i uvijek kad su tajne u pitanju, draž je u njihovom otkrivanju, a ne u činjenicama koje donose. Pri čemu treba reći da u ovom slučaju tajne praktično nema.
Sada je sasvim sigurno da je “Vibe Killer” bio jedan od albuma godine!
