Teško je danas povjerovati da je Dejmon Albarn (Damon Albarn), gitarista i pjevač brit-pop heroja Blur početkom milenijuma imao ideju u šta će se pretvoriti njegov of-projekat pod imenom Gorillaz, započet tokom druženja sa strip animatorom Džejmijem Hjuletom (Jamie Hewlet), autorom kultnog filma “Tank Girl”.
Prvi virtuelni bend u pop istoriji tokom poslednjh petnaestak godina postao je muzičko-scenski poduhvat, čije je djelovanje odavno prevazišlo okvire muzičke industrije, postajući pop fenomen globalnih razmjera, uz uticaj koji zalazi u skoro sve tokove moderne subkulture.
U muzičkom smislu, Gorillaz su tokom karijere uglavnom funkcionisali na principu eklektične šetnje koz istoriju pop muzike, od bluza i džeza, preko rok i pop muzike, do elektronskih ritmova današnjice, kreirajući u krajnjem zbiru muzičku viziju koju bend naziva “zombie-hip-hop-dark-pop-lo-fi-thriller music”; plesnu muziku mračne atmosfere, u kojoj su jednaku ulogu imale reperske dionice, hip hop ritmovi i postpank-elektro rifovi. Pomirivši teško spojive polove pop muzike, Gorillaz su bez problema funkcionisali oslonjeni sa jedne strane na uličnu rok kulturu, a sa druge na SF vizije plesne muzike uz društveno angažovan stav u tekstovima.
Idealni bend nastupajućeg milenijuma: ne postoje, a sviraju; sviraju, a nemaju problema sa prezentacijom, samo nacrtaju i dodaju što požele, bez ograničenja, privlačeći sve društvene slojeve poklonika.
Ipak, njihov povratak nakon sedam godina studijske tišine od poslednjeg albuma “Fall”, sa novim albumom-projektom nazvanim “Humanz”, bez obzira na ambiciozne najave i glasine koje su pratile njegovo stvaranje, ne uspijeva da probudi pozitivnu energiju i zabavni duh iz doba albuma “Gorillaz”, “Demon Days” i “Plastic Beach“.
Sniman skoro dvije godine u Londonu, Parizu, Njujorku, Čikagu i na Jamajci, uz ogroman broj gostiju (preko 20 imena iz svih muzičkih žanrova ), “Humanz” donosi 14 novih pjesama, podijeljenih sa pet kratkih interludija, plus uvodni intro (na deluks izdanju ima čak još pet pjesma).
Baziran, po Albarnovim riječima, na početnoj ideji: “Šta bi se desilo sa svijetom da Donald Tramp pobijedi na izborima u SAD?”, album se vremenom, naravno u svjetlu realne situcije oko Trampove pobjede, pretvorio u konceptualno djelo koje se bavi postepenim gubljenjem slobode i ljudskosti u sve dehumanizovanijem svijetu današnjice. Što je, naravno, potpuno legitimna tema za pop muziku. Da bude zanimljivije, ključni nedostatak ovog albuma nije uzrokovan njegovim ambicioznim idejnim konceptom, već njegovom realizacijom u muzičkom smislu.
Eklektičnost, koja je godinama bila osnovno oružje Gorillaz za kreiranje sopstvene zvučne slike, na albumu “Humanz” se u velikoj mjeri pretvorila u ključni problem, pošto hiperproducirana raznovrsnost zvukova zabilježenih na njemu više djeluje kao muzički modernistički kolaž, nego konkretan album s početkom i krajem.
Daleko od toga da Gorillaz ne ubode poneku pravu stvar, poput razornog elektro-regea “Charger“ sa gostovanjem legendarne crne dive Grejs Džons (Grace Jones) ili ubitačnog fank komada “Let Me Out” u stilu Prinsa (Prince) iz “Black Album” faze, sa fantastičnim vokalnim doprinsom Mejvis Stepls (Mavis Staples) i Pusha T.
Šteta je i što na albumu nema više zaraznih plesnih disko mutanata poput “We Got The Power” sa gostovanjem Dženi Bet (Jehnny Beth) ili dramatičnih soul-rep komada poput “Submission” uz zanimljivo gostovanje dueta Denija Brauna (Danny Brown) i Kelele (Kelela), pa da možemo reći da su se Gorillaz vratili u velikom stilu. Ovako ostaje gorak okus iznevjerenih očekivanja i polovičnih uspjeha, uz zanimljiv buntovnički koncept i, slobodno se može reći, višak muzičkih kolaboracija.
Ipak da ne budemo pretjerano strogi, u momentu kad sestre Kardašijan na modne revije nose majice sa The Ramones logom, izvorni pankerski duh u velikoj mjeri opstaje u radu animiranih junaka ovog teksta.
Čak i kada sebi dozvole polovičan rezultat kao na albumu “Humanz”.
