Peti album u karijeri teksaškog benda The Black Angels, nazvan “Death Song”, počinje sa nekoliko sekundi tihe škripe gitarističke distorzije u uvodnoj numeri “Currency”.
Potom se stidljivo probija tutnjanje bas gitare, prekinuto kaskadom teških gitarskih rifova iz dvije gitare, nakon čega počinje razarajuća kanonada bubnjeva, na koju se istovremeno priključuje hipnotički glas pjevača Aleksa Masa (Alex Maas), koji pjeva o svijetu u kojem valuta kupuje sve, uključujući i dušu, da bi se sve to polako pretvorilo u psihodelični vrtlog zvukova, koji nosi sve pred sobom, neumitno poput nadolazećeg cunamija, pokazujući da su se nove zvijezde garažne psihodelije vratile u velikom stilu.
Za početak je dobro znati dvije stvari u vezi ovog benda. Jedna je da Aleks Mas, Stefani Bejli (Stephanie Bailey), Kristijan Bland (Christian Bland), Kajl Hant (Kyle Hunt ) i Džejk Garsija (Jake Garcia) dolaze iz Ostina, grada u kojem su Roki Erikson (Roky Erickson) i njegov bend The 13th Floor Elevators u šezdesetim godinama prošlog vijeka posijali “zlo sjeme” garažne psihodelije.
Druga, ništa manje važna činjenica, jeste da bend svoje ime duguju pjesmi “The Black Angels Death Song” legendarnih Velvet Underground, a logo liku njihove pjevačice Niko (Nico).
Negdje između ta dva geografsko-muzička pola rokenrola, nalazi se mjesto iz koga izvire zvuk zabilježen na pet albuma The Black Angles, iako bi se bez greške mogli pomenuti i uticaji bendova poput The Doors, Led Zeppelin, The Stooges, MC5, Spaceman 3, JAMC, The Dream Syndicate, Thin White Rope. Što u praksi znači da muzika ovih Teksašana zvuči kao energetska bomba iskombinovana od gustih zidova gitarističke distorzije, hipnotičkih ritmova, vibrirajućih melodija orgulja, polušamanskog zapijevavanja vokala, sumanute izvođačke mahnitosti i virtouzne vještine improvizacije muzičara.
Apsolutno je svejedno da li je to bučni garažni komad o ubistvu “I'd Kill for Her”, zlokobna rijeka mračne i hipnotičke distorzirane buke “Comanche Moon”, posvećene stradanju američkih indijanaca, ili nježna eterična psihodelija završne “Life Song“ na dalekom tragu besmrtne “Space Oddity” Dejvida Bouvija (David Bowie) – krajnji rezulat je samo jedan.
Album “Death Song”, jednostavno rečeno, nema slabe tačke, već samo 11 maestralnih pjesma, više nego dostojnih uticaja gorepomenutih prethodnika. Ako bi se već morali prihvatiti nezahvalnog posla izbora favorita, to bi onda bila genijalna “Half Believing”, na kojoj bend smanjuje volumen zvuka, ali, paradoksalno, podiže emotivni intezitet na potpuno novi nivo u svojoj karijeri.
Perfektna Aleksova vokalna partija, epski zvuk orgulja u pozadini, diskretne akustične gitare, zvečeći ritam bubnja i uznemirujući stihovi puni skrivenih alegorija, gdje se sve vrijeme pitate da li je u pitanju pjesma o pogrešnoj ljubavi ili gubitku povjerenja u sopstvenu vrstu, zajedno čine “Half Believing” možda i najboljim momentom na albumu i kompletnoj karijeri – sad je to već kristalno jasno – novog velikog rokenrol benda iz Ostina.
