Andželini Džoli (Angelina Jolie) se jedna stvar ne može osporiti, a to je njena odlučnost da se bavi obimnim, tektonskim i sudbonosnim temama za jedno društvo. Drugu stvar joj mnogi zamjeraju, a to je njena odlučnost da društvo radije bude neko tuđe, nego njeno sopstveno.
Kako 2011. sa “U zemlji krvi i meda” (“In the Land of Blood and Honey”), tako i 2017. sa “Najprije su ubili mog oca” (“First They Killed My Father”). Istina, između je ugurala “Nesalomivi” (“Unbroken”), dramu o Drugom svjetskom ratu, ali se tu prihvatila “samo” režije i produkcije, a pisanje prepustila drugima (među kojima i braći Koen). Dogodila se i romansa “Pored mora” (“By the Sea”) sa, sad već bivšom ljubavi, ali su svi ti nabrojani filmovi završili na manje-više isti način – pomiješanim osjećanjima kod publike i kritike.
Četvrti put iza kamere, Džoli se vraća na početnu tačku. U svoje ruke uzima i režiju, i scenario i produkciju, a pred sebe (i nas) stavlja stavlja tragediju iz zemlje sa sasvim drugog kontinenta. Potencijalno bitnih razlika, ipak, ima. Prva od njih je to što je scenario kreiran zajedno sa Loung Ung, kambodžanskom aktivistkinjom čiji memoari su poslužili kao osnova priče. Druga je to što sa Andželinom u kući od 2002. živi njen sin Medoks (Maddox), usvojen upravo iz jednog od domova za nezbrinutu djecu Kambodže.
Da li će joj to pomoći da bolje dočara dešavanja, strahote i društvene potrese iz perioda Crvenih kmera? Teško je reći. Film je već pod udarom javnosti zbog intervjua koji je Džoli nedavno dala za Vanity Fair. Objavljena je njena izjava o tome kako su glavni glumci traženi među djecom iz domova, cirkusa i siromašnih četvrti, i to tako što je pred njih stavljan novac, te je traženo da ga ukradu i onda brzo smisle laž zašto im treba. Ambasadorka UNHCR-a je optužila časopis da je pogrešno prenio njene riječi, Vanity Fair je potom objavio doslovni transkript razgovora, i atmosfera kritike je već stvorena.
Sa druge strane, minut i 45 sekundi nedavno objavljenog trejlera uklopljeno je vrlo vješto. Kadrovi uništenja i izgubljenih dječijih pogleda, zlokobno zveckanje repetiranog oružja i mačeta za trsku, ritmični koraci i borbeni pokliči… Slažu se te kockice skladno, tečno, u dobrom tempu. Da li će i cijela konstrukcija biti takva ili na staklenim nogama kao dosadašnje, to je već tema za neki sljedeći članak, nakon 15. septembra, kada film bude zvanično prikazan.
