Kako se “Mračna kula” (“The Dark Tower”) pred kritičarima srušila kao da je od karata iz kineskog šopa, a na blagajnama se još nekako klati zahvaljujući enormnoj bazi fanova Stivena Kinga (Stephen King), digao se i spejs i enter (nekada su to bili kuka i motika) na Metjua Mekonaheja (Matthew McConaughey).
Ne toliko zbog ovog filma – za njegove grijehe uglavnom ispašta reditelj i koscenarista Nikolaj Arsel (Nikolaj Arcel), mada su jednako zaslužni i oni koji su Arselu baš “Mračnu kulu” dali da mu bude prvi film izvan Danske. Mekonahejeva uloga se, štaviše, ističe kao jedna od rijetkih svjetlih tačaka u tom mraku. Međutim, neuspjeh projekta u cjelini inspirisao je nove naslove koji se provlače od početka ove godine – da je famozna “mekonesansa” završena.
Tim medijski atraktivnim nazivom (McConaissance, McConaughey's Renaissance) kršten je Mekonahejev nagli iskorak iz skoro dvodecenijskog rom-kom staža u osjetno ozbiljnije uloge i filmove (“Mud”, “Magic Mike”, “Dallas Buyers Club”, “Interstellar”, pa hit serija “True Detective”). Nakon tri godine planetarnih uspjeha, uslijedilo je isto toliko godina ovećih neuspjeha. Iako je u svakome od njih Mekonahej svoj posao odradio i više nego dobro, što je kritika i priznala, a malo koji je žanrovski makar ličio na njegove nekadašnje radove, ipak se ređaju naslovi sa pitanjima da li je “mekonesansa” prebrzo okončana ili čak nikada nije ni postojala.
Od Forbes-a i LA Weekly početkom 2017. godine, pa do postmračnokulaških analiza poput skorije u Guardian-u, veliki mediji udaraju u zvona za Mekonahejevu karijeru – isti oni mediji koji su preko noći iznjedrili koncept razvikane “mekonesanse”. A, u stvari, Mekonahej ne miče sa svog, sada ne tako ni novog puta, i podjednako daje sve od sebe, što je u njegovom slučaju glumački mnogo.
Čak se ni za selekciju projekata u koje se upuštao ne može reći da je bila loša, iako se i ove tvrdnje olako iznose. Drama o zloglasnoj japanskoj šumi za samoubistva, poluistinita priča o ekscentričnom rudarskom magnatu, ekranizacija najvećeg serijala najfilmičnijeg pisca današnjice… Da li se ishod realizacija mogao pretpostaviti ili ne, druga je priča, ali na papiru je većina ideja djelovala sasvim atraktivno.
Objektivno posmatrano, upravo u realizaciji je ključ – koliko je Mekonaheja od 2012. do 2014. služila vanredna sreća da se skoro sve u svakom njegovom projektu posloži kako treba, toliko ga od 2015. do danas prati vanredna nesreća da se stvari oko njega urušavaju kao… pa, kule. No, kako se sreća jednom promijenila, tako bi uskoro mogla ponovo.
Naime, Teksašanin je već angažovan na tri filma koji bi trebalo da izađu tokom 2018. godine, a posjeduju ozbiljan potencijal.
Prvi od njih je “Serenity”, drama/triler o kapetanu ribarskog broda čija prošlost se vraća da ga progoni. Scenarista i režiser priče je Stiven Najt (Steven Knight), Britanac koji stoji iza filmova “Hummingbird” i “Locke” te serija “Taboo” i “Peaky Blinders”. Film je u fazi snimanja, a društvo Mekonaheju na obalama Mauricijusa trenutno prave njegova partnerka iz “Međuzvjezdanog” (“Interstellar”) En Hatavej (Anne Hathaway) i Dajen Lejn (Diane Lane), koja je uskočila umjesto prvobitno pominjane Ume Turman (Uma Thurman).
Tu je, zatim, i “White Boy Rick”, istinita krimi priča u režiji Jana Demanža (Yann Demange) o tinejdžeru koji postaje doušnik FBI, da bi potom izrastao u trgovca drogom i osuđenika na doživotnu robiju. Projekat koji je u postprodukciji uključuje i Dženifer Džejson Li (Jennifer Jason Leigh) te Brusa Derna (Bruce Dern), između ostalih.
U slučaju da sve to propadne, u pripremi je i “The Beach Bum”, film o kojem se za sada zna taman dovoljno – da prati život buntovnog stonera koji živi po svojim pravilima (dakle, zicer za Mekonaheja), a piše ga i režira Harmoni Korin (Harmony Korine), čovjek koji nam je dao “Spring Breakers”.
Ako se ni među ova tri filma ne nađe neki novi “Dallas”, kritičari će potrčati da slavodobitno pišu kako su bili u pravu. Ukoliko barem jedan od njih ipak klikne na više nivoa od samo glumačkog, budite sigurni da ćemo u tim istim medijima čitati o “mekonizmu”, “mekokou”, “mek nuvou” ili kakvoj četvrtoj “najnovijoj razvojnoj fazi” ovog glumca. Podjednako neutemeljeno i jedno i drugo.
