Novi dan i nova Netfliksova (Netflix) serija. Iako nisam pretjerani uživalac TV serija, ovaj put sam spreman.
Četiri različite serije koje su izdate u posljednje dvije godine su temelj ovoj novoj. Za vrijeme toplotnog talasa koji je pogodio naše prostore pogledao sam tri od četiri serije. Paklene vrućine mi nisu dopuštale da čitam niti da igram video-igre, tako da je pasivna zabava maratonskog gledanja TV serija bila idealna. Ovom prilikom ću izložiti zašto ih uopšte trebate gledati, a po toj logici i ovu najnoviju koja je upravo izašla.
Sve počinje sa “Derdevilom” (“Daredevil”, 2015), jednim od mojih omiljenih Marvel heroja. Prva stvar koja je očigledna jeste da je format TV serije idealan za adaptaciju serijalizovane fikcije poput stripova. Drugo, ništa manje važno, jeste da su ograničenja ponekad dobra stvar. Mislim na budžetska ograničenja. Kada nemaju stotine miliona dolara na raspolaganju (koje bi potrošili na kompjuterske efekte), ljudi su prinuđeni da ispričaju dobru priču. A “Derdevil” serija je upravo to. Neočekivana kombinacija sudske drame i kung-fu akcije, koja čak funkcioniše. Iznenadio sam se koliko mi je brzo serija zaokupila pažnju.
Još jedna važna stvar, koja je prisutna u “Derdevilu”, ali i u ostalim serijama, jesu fantastični negativci. Svi znaju za glavni problem Marvelovog sinematskog univerzuma, a to su polovični negativci. Serije nemaju taj problem. Da budem iskren, “Derdevil” me je “navukao” baš zbog efektnog negativca poput Kingpina.
Adaptacija je i više nego uspješna. Možete gledati seriju nemajući nikakvo predznanje o likovima. Ipak, mene je obradovala činjenica da su uspjeli ispričati ključne momente iz strip istorije Derdevila na dostojanstven način. Serija je ispoštovala Frenk Milerov (Frank Miller) mini-serijal “Čovjek bez straha” (“Daredevil: The Man Without Fear”, 1993), koji služi kao moderna verzija Derdevilovog porijekla (sigurno neće uzeti originalnu Sten Lijevu viziju lika u drečavom žutom kostimu). Toliko su ga ispoštovali da tek u zadnjoj epizodi prve sezone dobije svoj prepoznatljivi kostim. Većinu vremena je trčao u crnoj pidžami (baš kao u Frenkovom stripu). Ranije sam pisao o važnosti Milerove transformacije Derdevila, ne samo za ovog heroja, već za istoriju američkog stripa uopšte.
Druga sezona je pravi uspjeh ove Marvel-Netfliks saradnje. Dobili smo kung-fu spektakl sa besmrtnim nindžama i priču o najvećoj ljubavi iz svijeta stripa (i neprijateljstvu) sa Elektrom. Ali, da se ne lažemo, prava zvijezda druge sezone je Panišer (Punisher). Kultni antiheroj je dobio dostojnu adaptaciju sa novovjekovnim porjeklom veterana avganistanskog i iračkog rata. Serija je imala mnogo dobrih akcionih scena, ali sa Panišerovim pojavljivanjem, nivo nasilja je iznenadio i najciničnije. Druga sezona je ostavila neka neriješena pitanja, ali “Defendersi” su tu da konačno znamo šta se dešava…
“Džesika Džons” (Jessica Jones, 2015) je druga serija kojom nas je Netfliks počastio. Snažan ženski protogonista je ono što se danas traži i Džesika je tu da ispoštuje. Zanimljiv mi je bio koncept serije o djevojci koja pati od posttraumatskog stresa, izazvanog toksičnom vezom. S bitnom razlikom da ona ima supermoći, a bivši dečko ima sposobnosti manipulisanja ljudima. Ponovo imamo fantastičnog negativca u liku opsesivnog Kilgrejva (Killgrave, Purple Man, negativac “posuđen” iz “Derdevil” stripova) koga tumači Dejvid Tenant (David Tennant, deseti Doctor Who). Serija je solidna, a najbolji momenti su mi prvo pojavljivanje Luka Kejdža (Luke Cage) i njegov odnos sa Džesikom.
Moram spomenuti da je Džesika relativno novi strip lik (iz 2001) i da ju je kreirao jedan od najboljih (najproduktivnijih) Marvelovih scenarista Brajan Majkl Bendis (Brian Michael Bendis). Bendis je čovjek koji je vratio Derdevila na stare staze slave početkom vijeka, nakon katastrofe devedestih godina i hrpe loših priča.
Treća serija, koju još uvijek gledam (ostalo mi je par epizoda) je “Luk Kejdž”. Kao što sam rekao, prvo ga upoznamo kod Džesike Džons, bitan dio uvodne karakterizacije lika je odrađen u toj seriji. Ali, kad jednom počnete da gledate “Kejdža”, koji je jedan od prvih afroameričkih superheroja, uživaćete u čistoj bleksploataciji (blacksploitation). Radnja je u Harlemu, muzika je fantastična. Osim što se Wu-Tang Clan hitovi mogu čuti, imamo i specijalno gostovanje Metod Mena (Method Man), koji mu posvjećuje pjesmu po ko zna koji put. Metod je stari Marvel fan, a Luk Kejdž je oduvijek imao posebno mjesto u afroameričkoj potkulturi.
Četvrtu seriju, “Gvozdenu šaku” (Iron Fist, 2017) ne planiram uopšte da gledam, već ću se baciti direktno na “Defenderse” (“The Defenders”). Sad otprilike znate ko su četiri člana ovog disfunkcionalnog superherojskog tima. Volim ih zvati uličarima (street level heroji). Njujork je oduvijek bio srce Marvel fiktivnog univerzuma. Iako uličari (Derdevil, Luk Kejdž) žive u istom svijetu sa Osvetnicima (Avengers) i ostalom šarenom bagrom, njihove avanture su relativno prizemne. Samo gole šake. Urbani kriminal je oduvijek bio centralni dio “mitologije” superheroja. Većina ovih serija je gotovo “neo-noar”. Svaki policajac je pokvaren, državni službenici su korumpirani, a jedino sociopate mogu da uspiju.
“Defendersi” će nam dati odgovore koje čekamo i najbolju akciju do sada. Rat za dušu Njujorka počinje. U reklamnim materijalima naglašavaju da serija predstavlja kraj “prve faze” (poput Marvel filmova) i uvod u neke nove avanture. Jedna od tih novih stvari koje će tek doći jeste i solo “Panišer” serija. Šta više nekome treba?
Pošto je ipak ovo strip kolumna, za kraj je tu neophodna preporuka. Gore navedeni Bendis ovih dana ima novi strip koji se, vjerovali ili ne, zove “Defenders” i vraća se liku koji ga je učinio poznatim, Derdevilu, i heroini koju je sam osmislio, Džesiki Džons. Kada pogledam sezonu serije, baciću oko i na strip, pa vam javim utiske…
