Prošla je puna decenija od izdanja “Coyote Meets Jerry Lions At Terrortone Sound Production”, što je bio debitantski solo album Nemanje Kojića Kojota, koji će ubrzo na svoj nadimak dodati i jedan od instrumenata po kojima je danas najprepoznatljiviji i koji će ga zatim odvesti na muzičko putovanje širom planete. Tako je rođen je Hornsman Coyote.
Pod ovim imenom beogradski muzičar je kanalisao umjetničke porive koji su ga zaokupljali još tokom godina kada je svirao trombon u Del Arno Bandu, a čiji će zvuk kasnije postati i svojevrsni potpis njegovog matičnog, sada već kultnog benda – Eyesburn. Iako je Eyesburn često imao izlete koji su završavali kreiranjem čistih rege pjesama poput “No Free Time”, “Foundation” ili “Let Dem Pray”, bilo je evidentno da Kojotu to nije bilo dovoljno za ispoljavanje svih ideja koje su mu se vrzmale po glavi, jer se na kraju dana ipak nisu suštinski uklapale sa žestokim gitarskim zvukom koji je krasio Eyesburn. Nemanjina želja bila je da se etablira kao priznati rege umjetnik, dok je istovremeno pravio moćne hard kor kompozicije za Eyesburn, stvarajući tako balans i vezu između dvije žanrovske krajnosti, koje su se činile naizgled nespojive.
Ispostaviće se da ga osjećaj nije prevario. Deset godina kasnije, bezbrojna gostovanja drugim kolegama iz regije i svijeta dovela su ga do tačke kada je postao prvi istinski ambasador karipskog žanra sa Balkana. Dovoljno je spomenuti saradnje sa rege gromadama kao što su Li Peri (Lee “Scratch” Perry) i Maks Romeo (Max Romeo), što je za većinu muzičara nedostižni san.
Nije uopšte lako zamisliti kakve je avanture, uspone i padove mogla Kojotu donijeti jedna dekada bavljenja muzikom, ako npr. znamo da su od albuma “Safe Planet” prošle samo dvije godine, u kojima su se desile tektonske promjene – razlaz sa rege bendom Soulcraft, definitivni (?) raspad grupe Eyesburn, a zatim i osnivanje sastava Remedy… Malo li je?
Nakon svega navedenog, ovu jubilarnu godinu u solo vodama Kojot je odlučio da obilježi na jedini logičan i njemu prirodan način – novim solo albumom. Slučajnost ili ne, u pitanju je upravo deseto (dakle, jubilarno) studijsko izdanje, imenovano “Sevengreen”.
Publika je već imala prilike da čuje dva nova singla, koja su jasan prikaz puta kojim nas vodi “Sevengreen”, a to je, prije svega, nastavak dugogodišnje saradnje sa internacionalnim rege bendom House Of Riddim iz Austrije, sa kojima na ovom izdanju Kojot dijeli produkciju i autorstvo, uz vokalnu podršku Đurđice Gajić Dju.
“Sevengreen” otvara “Selassie Tree”, instrumentalni komad u kojoj glavnu riječ vode duvačke dionice, sa trombonom u prvom planu (naravno), nakon čega nas numera “Holy Ways” upoznaje sa osnovnim liričkim konceptom albuma. Himnična kompozicija, kroz koju vas modernom rege stazom vozi moćni gruv, podvučena je odličnim riddim-om, kroz koji izbijaju sjajni duvači, dok Kojot pjeva o ljubavi, spritualnosti i slobodi, što su neke od osnovnih tema ovog izdanja.
Nemanja će nam kroz “I Believe”, koja je odabrana kao drugi singl sa albuma, poručiti nešto slično, jer se radi o nešto mirnijoj, optimističnoj kompoziciji o univerzalnoj ljubavi, koja se direktno naslanja na “Holy Ways”.
Između ove dvije pjesme “ukliještena” je “Bells Of Hate”, koja donosi još jedan žestok riddim, ovoga puta sa distorziranim gitarima, a u kojoj se Nemanja prvi put direktno i bez zadrške dotiče vječno goruće teme naših prostora – rata na prostoru bivše Jugoslavije, dok pjeva: “They keep on play with fire / Balkan burnin’ ball”.
O aktuelnim globalnim društvenim “trendovima” Kojot progovara kroz “Modern Age Slavery”, koja govori o lancima kojima nas sputava savremeno društvo u eri interneta, i to na sve moguće načine, ili kako on to kaže: “Physically, spritually, mentally”. O istoj temi ćete slušati i u “Towers Of Babywrong” (za neupućene, u pitanju je “Babylon”, kao igra riječima), u kojoj tromboni neodoljivo podsjećaju na najbolje Eyesburn radove, dok Kojot mantra o skrivenim vladarima svijeta, obrušavajući se na negativne posljedice koje donose tzv. društvene mreže.
O tome da ipak nije sve tako crno i da postoji izlaz iz mraka govori “Star”, brza i poskočna kompozicija, koja služi za instant podizanje raspoloženja. Ovo je, takođe, prvi put da se Kojot koristi storytelling momentima, dok pjesmu nosi (na momente fanki) bas linija. Da je ovo najneobičnija numera, shvatićete onog trenutka kada u bogatom aranžamanu u jednom trenutku začujete i gudače.
“Sevengreen”, pomalo neočekivano, donosi i neke daleko ličnije stihove, i to ne samo kroz ljubavnu “Loving You”, koja za podlogu uzima dokazani riddim (koji je Jah Sun iskoristio za poznatu “Rise As One” sa istoimenog, veoma uspješnog albuma). Naime, Nemanja se istovremeno obračunava na dva fronta – sa svima koji su ga povrijedili (poslušajte stihove poput “You says my songs are fake” iz pjesme “Tone Of Your Voice”) i sa svojim ličnim demonima, za koje je odlučio da ipak ostanu samo “Bad Memories”, kako se zove druga numera, koja služi kao lijek za iste, dok se preispituje stihovima “Who is my friend and who is frenemy”, pa sve do kuluminacije u kojoj pomirljivo pjeva: “Remove ya, go another way”.
“Sevengreen” zaokružuje “Bitter Sweet”, prelijepi instrumental, na tragu onih koje je pravio na početku solo karijere, dok album zvanično zatvara nova-stara “Liberation Re-visited”. Riječ je prearanžiranoj verziji veoma starog komada, koji je nastao na slavnom “Liberation” riddim-u i na kojoj mu ponovo gostuju Vukašin Marković Vuki iz grupe Irie FM i MC Milovan, zahvaljujući kome je ovo jedini trenutak albuma na kojem ćete čuti srpski jezik, ali i one Kojotove poznate stihove: “Can I live my life please and beg no pardon?”.
Ukoliko imate afiniteta prema rege ritmovima i pratite regionalna muzička talasanja, ovo je bez ikakve sumnje nezaobilazno izdanje za vašu kolekciju, koje će za naše tržište objaviti Ammonite Records, iako se, recimo, potpuno razlikuje od albuma “Safe Planet”.
Sa druge strane, ovih 12 numera koje potpisuje Hornsman Coyote vas možda neće natjerati da naprečac zavolite rege (niti im je to cilj, uostalom), niti ćete se, nažalost, naslušati ovih pjesama na komercijalnim radio-stanicama, bar ne lokalnim. To nije nikakva novost i Kojot to dobro zna, ali vjerovatno i ne mari previše, jer su njegovi apetiti okrenuti prema globalnoj sceni, gdje je njegovo prisustvo daleko cjenjenije.
Mada, možda se i kod nas stvari po tom pitanju jednom zaista promijene.
Kako ona pjesma kaže: “Još uvek ima nade”.
