Zamislite da ste u kvizu, a sljedeće pitanje je o muzici. Pitanje glasi: “Ko je iza grupe The Beatles drugi najprodavani strani umjetnik ili bend u Sjedinjenim Državama od 2000-ih godina?”
Selin Dion (Celine Dion) bi bila dobra pretpostavka, ali biste pogrešili, jer je se radi o nekome potpuno drugom, a takođe dolazi iz zemlje hokeja. To je grupa Nickelback.
Bez obzira na to koliko se ovaj bend kontinuirano ismijava, Čed Kruger (Chad Kroeger) i kompanija (ozbiljno, da li neko zna imena drugih članova?) prodali su zadivljujućih 50 miliona albuma širom svijeta i predstavljaju 11. najprodavaniji bend u istoriji. Kako su onda postali toliko omraženi, ako sa lakoćom rasprodaju stadione? Ovaj bizarni zaokret se gradi punih 20 godina.
Prodali su se, i to veoma brzo
Recimo da je sve počelo još 1995. godine, kada je svijet rok muzike još uvijek tugovao zbog gubitka Kurta Kobejna (Kurt Cobaine). Istovremeno, Nickelback je započeo kao cover bend pod nazivom Village Idiots u malom kanadskom gradu Hana, u Alberti. Uzimajući donekle u obzir ime benda, vjerovatno nikada ne biste očekivali da su i oni tada bili isti kao većina garažnih bendova sredinom devedesetih, svirajući pjesme grupe Metallica.
Kruger je ubrzo odlučio da počne da piše sopstvene melodije – bend je izbacio samizdat EP imenovan “Hesher” 1996. godine, a zatim i LP pod nazivom “Curb” iste godine. Ako poslušate numere sa oba ova izdanja, možete jasno čuti tvrđe rok uticaje. Štaviše, “Where?” se mogla sredinom devedesetih čuti na radio-stanicama koje su puštale alternativni rok, između “Black Hole Sun” grupe Soundgarden i “Swallowed” grupe Bush.
Međutim, nakon što su 1999. godine potpisali ugovor za album, njihov zvuk se postepeno pomjerao prema generičnoj, radio-friendly pop muzici, sa distorziranim gitarskim rifom tu i tamo. Čak su otišli toliko daleko da su dali pjesmu za besmislenu reklamu kompaniji iz Velike Britanije koja se bavi izradom namještaja.
Potpisali su za metal etiketu iako (očigledno) nisu metal bend
Izdavačka kuća Roadrunner Records je osnovana 1980. godine, kao etiketa za tadašnji nadolazeći hevi metal žanr. Deceniju kasnije, to je i dalje bila njihova misija, Roadrunner je imao ugovor za skoro svaki bend čije ste majice mogli da vidite na srednjoškolcima krajem devedesetih. Grupe kao što su Slipknot, Type O Negative i Machine Head uskoro su dijelili etiketu sa malim bendom iz Kanade koji se zvao Nickelback i koji je svirao muziku na tragu benda Pearl Jam.
Moglo bi se tvrditi da je bend bio žešći u svojim ranim danima, ali daleko od toga da su pravili pjesme poput “Spit Out”. U intervjuu za Bloomberg 2012. godine, gitarista benda Rajan Pik (Ryan Peake) je otkrio zašto su potpisali ugovor sa Roadrunner, umjesto neke druge etikete.
“Oni su to željeli više nego bilo ko drugi i to je bio dobar osjećaj. Ostale etikete su izgledale kao fabrike mesa.”
Ipak, uprkos pokušajima da održi nekakav kredibilitet, Nickelback je postao za rok muziku upravo ono što su pokušali da izbjegnu, producirajući pjesme koje su služile da se popuni album i pratili su sličnu formulu kojom se tzv. boy bendovi koriste: objavite energičnu pjesmu, objavite baladu i ponovite proces.
Previše su eksponirani – i to predugo
Koliko puta ste čuli Nickelback hit iz 2001. godine “How You Remind Me”? Vjerovatno ni sami nemate pojma, jer je to bila najslušanija pjesma na radio-stanicama tokom 2000-ih. Čak i ako sebe ne smatrate fanovima grupe Nickelback, najverovatnije je da će vam pjesma zvoniti u glavi samo zato što smo je sada spomenuli. Prema magazinu Billboard, pjesma koja je “potpis” ovog benda je od 2001. do 2009. godine puštena na radijima nevjerovatnih 1,2 miliona puta.
Uzimajući u obzir da se i dalje pušta na raznim stanicama, 19 godina kasnije, a ko zna koliko će dostići miliona puštanja do 2025. godine. I ne samo “How You Remind Me”, već se i njihove druge pjesme, poput “Photograph”, još uvijek žestoko vrte, više od decenije nakon njihovog objavljivanja.
Tekstovi su im prejednostavni, mizogini i dosadni
Nećemo reći da je raniji Nickelback lirski bio za poređenje Bobom Dilanom (Bob Dylan), ali su bili bar polovično pristojni za post-grandž žanr.
Stihove kao što su “I touch your hand, I touch your face, I think the fruit is rotten” iz pjesme “Leader of Men” iz 1998. ubrzo su zamijenili oni poput “I like your pants around your feet “ iz “Figured You Out” (2003) ili “Dirty little lady with the pretty pink thong” iz “Something in Your Mouth” (2008). Ukoliko imate nekakvu dilemu, posljednja pjesma govori o onome zbog čega je Klinton (Bill Clinton) završio na sudu.
Kruger namjerno piše šablonske pjesme koje isto zvuče
Nakon njihovog prvog velikog hita “How You Remind Me”, Čed i ekipa nastavili su da pišu i objavljuju muziku koja je zvučala isto. “How You Remind Me” i “Someday” zvuče tako slično kada se puste istovremeno da vas čak ni glava neće zaboljeti. Pokušajte to da uradite sa drugim “stadionskim” rok bendovima poput Red Hot Chilli Peppers, i zvučaće kao da slušate kako se mačke tuku oko hrane.
Ako nam ne vjerujete, poslušajte sami. Za potpuni doživljaj stavite slušalice.
Dakle, iako je Nickelback jedan najprodavanijih bendova na svijetu, ono što je učinilo da izgube kredibilitet su njihove pjesme. Čak i pop pevači poput Lejdi Gage (Lady Gaga) i Keti Peri (Katy Perry) mijenjaju svoj zvuk od albuma do albuma, ali ne i Nickelback. Kao da svake godine žive u 2002.
“Uzagajaju” bendove koji zvuče identično kao oni
Kao kanadski Lu Perlman (Lou Pearlman, lik koji je radio sa bendovima poput Backstreet Boys ili NSYNC), Čed i njegova kohorta su sastavili i potpisali sa više bendova koji su po zvuku veoma slični njima. Počelo je sa Theory of a Deadman, još jednim kanadskim bendom koji je potpisao za Krugerovu etiketu 604 Records 2002. godine. Preslušajte njihovu pjesmu “Bad Girlfriend” iz 2008. godine i moći ćete da se zakunete da je u pitanju Nickelback.
Kruger je takođe potpisao sa My Darkest Days i čak stoji iza pop dens hita “Call Me Maybe” Karli Rej Džepsen (Carly Rae Jepsen) – pjesme koju je vrlo lako mogao objaviti i Nickelback, samo bi se malo trebao usporiti tempo i otvoriti je gitarskim rifom.
Čadova javna slika je veoma štetna za bend
Kruger je Nickelback, i to je jasno, ali on uništava bilo kakav kredibilitet koji imaju drugi muzičari u bendu, zbog njegovih “momenata” kada nije na stejdžu. Već je osuđivan zbog vožnje u pijanom stanju, a sudeći po intervjuu za Men's Health iz 2012. godine, frontmen grupe Nickelback je jednom prilikom tehničaru za bubnjeve platio 600 njemačkih maraka da gurne penis među lopatice ventilatora.
Njihovoj popularnosti nije puno ni pomoglo što se Kruger vjenčao 2013. godine sa kanadskom pjevačicom Avril Lavinj (Avril Lavigne) , koja je iste godine objavila singl “Let Me Go”, koji, pogađate, zvuči kao Nickelback i (naravno) uključuje gostovanje njenog supruga. Par se razišao 2015. godine, ali su i dalje ostali bliski.
Lavinj je čak stala iza njega i obratila se osnivaču društvene mreže Facebook, Marku Zakerbergu (Mark Zuckerberg), nazvavši ga nasilnikom, nakon što je ismijao Nickelback u promotivnom videu na svom profilu.
Da li vam ovo djeluje licemjerno?
U pjesmi iz “Edge of Revolution” iz 2014, Kruger naziva ljude Volstrita “običnim lopovima” i uzvikuje jednostavne stihove/parole, koji se mogu čuti na liberalnim demonstracijama od šezdesetih, kao što su “We want change and how're we gonna get there? Revolution!” Naravno da je ova pjesma potpuno propala, jer Nickelback bukvalno važe za jedan od najkorporativnijih bendova ikada. Čad je težak 60 miliona dolara, ali se zato žali na zaposlene na Vol Stritu.
Tačno, i drugi veći mejnstrim bendovi su objavili političke pjesme, pa čak i čitave albume, kao što su to npr. uradili Green Day sa “American Idiot”. Međutim, Nickelback ama baš nikada nije bio politički bend. Gdje je bila njihova pjesma kada je rat u Iraku počeo 2003. godine? Te godine su objavili “Feeling Way Too Damn Good”, koja govori o seksu sa djevojkom u hotelskoj sobi.
Navodno, vole šale na svoj račun
Nickelback misle da je apsolutno smiješno što cio internet kaže da su smeće. Kao tinejdžeri sa majicom “I <3 My Haters”, bend tvrdi da su spremi na sve te šale i da se “niko ne šali na njihov račun više od njih samih međusobno”.
Šta je tu tačno šala? Da li je možda bend angažovan od strane Šajmalana (M. Night Shyamalan) pa će, nakon skoro dvije decenije produkcije iste vrste muzike, reći će da je to bio dugi, veoma dugi umetnički projekat, koji bi pokazao kako su mase gladne za muzikom koja je ista iznova i iznova? Sumnjamo da je tako nešto u pitanju, ali ako stvarno ne shvataju sebe toliko ozbiljno, zašto su njihovi advokati srušili sajt koji je parodirao njihovu pjesmu “Photograph” 2012. godine?
Toliko o stvarima zbog kojih se smiju.
A i već smo pisali kako Čed voli svoje kolege…
Za kraj, možda će se neko od vas sjetiti kada je mrežom Facebook svojevremeno harala aplikacija pomoću koje ste mogli da provjerite ko vas je izbrisao sa liste prijatelja. Nedugo nakon toga, pojavila se druga aplikacija, koja je tvrdila da će vam sa stoprocentnom tačnošću “izračunati” koga vi trebate da obrišete sa vaše liste. Nakon što biste je pokrenuli, kroz nekoliko trenutaka aplikacija bi vam izbacila listu vaših prijatelja spremnih za brisanje – onih koji su “lajkovali” Nickelback.
Naslovna fotografija: Antonio Scorza / Shutterstock.com
