Svi mogući i nemogući praznici su iza nas, ali smo zato već u drugoj polovini januara. Iako nam nije baš do kraja najjasniji taj koncept, držaćemo se stava da je prvi mjesec uvijek dobra prilika za podvlačenje crte i pogled na prethodnu godinu, kao i sumiranje rezlutata iste.
Godinu sa brojem 2017. obilježilo je potpuno diskografsko ludilo, a još veće je bilo ono kada je trebalo preslušati sve te albume, singlove i EP-jeve. Nije baš najzahvalnija stvar na planeti praviti liste ovakvog tipa, jer pored silnih stavki po kojima smo se vodili da se nešto nađe (ili nije) na njoj i koliko god naše uvo bilo objektivno, uvijek ostane dovoljno mjesta da se uvuče i ono subjektivno, a da ne spominjemo žanrovsku papzjaniju.
Kad smo i to razjasnili, hajde da vidimo zbog čega smo nosili slušalice…
Nikola Vranjković – Veronautika (Multimedia Music)
Nema nikakve dileme da je drugi album i četvrto solo izdanje beogradskog muzičara jedan od najkompletnijih domaćih rok albuma ikada. Pored toga što smo napokon dočekali da se pojave studijski snmici kompozicija koje su stare i po 10 godina, dupli album Nikole Vranjkovića je jednostavno duplo bolji od skoro svega što smo mogli čuti 2017. godine, a dolazi nam sa ex-Yu prostora.
Ukratko, “Veronautika” je jedan od onih albuma koji prosto morate imati u svojoj kolekciji.
Seven That Spells – The Death And Resurrection Of Krautrock: OMEGA (Sulatron Records)
Predvođen Nikom Potočnjakom, bend Seven That Spells obradovao nas je 12. studijskim albumom “OMEGA”, koji donosi novih pet numera, sada već kultnog zagrebačkog sastava. Važno je spomenuti da je ovo istovremeno posljednje poglavlje trilogije “The Death And Ressurection Of Krautrock”, a čine je još albumi “AUM” (2011) i “IO” (2014).
Fantastična naslovna numera i zakucavanje pod nazivom “Future Lords”, tipično za progresivce, uveliko premašuju 10. minut trajanja, što sa ostale tri numere čini tako skladnu cjelinu da, bez obzira na koncepciju koja je postavljena izdanjem “AUM”, želite da ovaj psihodelični praznik za uši traje mnogo duže od nekih 46-47 minuta. Ah, da – tu je repeat.
Damir Avdić – Amerika (Kapital Rekord)
Jedan kolega je rekao da albume Damira Avdića po default-u treba odmah staviti na liste ovakvog tipa, pa da se tek nakon toga presluša šta bosanski psiho ima novo da nam poruči. I to je, uglavnom, tačno.
Prepun prštećih rifova, koje bi tako rado poželjeli mnogi svjetski b(r)endovi, lirički sazdan od ironije i sarkazma, “Amerika” je album koji secira savremeno društvo brutalnom preciznošću i puca po sred čeonog režnja. Pa, ko živ, ko mrtav.
Laibach – Also Sprach Zarathustra (Mute Records)
Sonično remek-djelo “Also Sprach Zarathustra” je zapravo zvučni zapis istoimene pozorišne predstave. Prije nego što pustite deveti album grupe Laibach, treba imati na umu da se radi o konceptualnom umjetničkom komadu, koji se naslanja na rad njemačkog filozofa Ničea (Friedrich Nietzsche), konkretno njegovog djela “Tako je govorio Zaratustra”.
Ovo nije “samo” album, ovo je filozofsko putovanje, koje je naslikano prelijepom orkestracijom na tragu neoklasične muzike, kombinovano sa elektronskim dum uplivima i, naravno, idustrijal žanrom.
Đorđe Miljenović – Amovi / Sam pao, sam se ubio (Mascom Records)
Sama činjenica da dva nova i istovremeno objavljena albuma hiperaktivnog beogradskog multiinstrumentaliste dolaze potpisana njegovim pravim imenom, a ne, kako smo obično navikli, daleko poznatijim alter egom Vikler Skaj, već ponešto govori u prilog tome koliko je ovo izdanje značajno za Đorđa Miljenovića. Skoro pa potpuno oprečno njegovim ranijim radovima, kako u instrumentalnom smislu, tako i u storytelling izrazu, koji je Đorđe apsolvirao kroz godine maničnog posvećivanja muzici.
Rok, bluz, soul, r'n'b dram en bejs, sve ovo jesu, a opet i nisu, oba izdanja. Lucidne priče, blago rečeno, sa Miljenovićem kao naratorom, katarzično su putovanje kroz svakodnevne avanture glavnog lika – njega samog. Od puzanja kroz emotivno blato, preko suicidalnih tendencija, pa sve do kopanja po najdubljim strahovima, Miljenovićeva ispovijest kroz 21 pjesmu čini da tekstovi sa Viklerovog solo albuma “Ortaci ne znaju zašto” zvuče kao nevino štivo.
