Sa jedne strane, Tejlor Momsen (Taylor Momsen) u “Tračari” (“Gossip Girl”) 2007, Lindzi Lohan (Lindsey Lohan) u “Zamci za roditelje” (“The Parent Trap”) 1998, blizanke Olsen (Mary-Kate, Ashley Olsen) u “Punoj kući” (“Full House”) na prelazu iz osamdesetih u devedesete, Morin Mekormik (Maureen McCormick) u “The Brady Bunch” na prelazu iz šezdesetih u sedamdesete… i tako unazad do Širli Templ (Shirley Temple) u “Ustani i navijaj!” (“Stand Up and Cheer!”) 1934. godine.
Sa druge strane, Dakota Fening (Dakota Fanning) u “Ja sam Sem” (“I am Sam”) 2001, Natali Portman (Natalie Portman) u “Leonu” (“Léon: The Professional”) 1994, Dru Barimor (Drew Barrymore) u “E.T. vanzemaljcu” (“E.T. the Extra-Terrestrial”) 1982, Džodi Foster (Jodie Foster) u “Taksisti” (“Taxi Driver”) 1976… i tako unazad do Elizabet Tejlor (Elizabeth Taylor) u “National Velvet” 1944. godine.
Sudbine glumica koje postanu zvijezde još u djetinjstvu podjednako su zanimljive filmskim analitičarima koliko i psiholozima-istraživačima i tabloidnim kvazinovinarima, bilo da se kreću u pozitivnom ili, što je nažalost češće, negativnom pravcu.
Neko će sad promrmljati da se one suštinski ne razlikuju od sudbina dječaka koji dostignu slavu prije nego što im glas mutira, pa se sjetiti mnogobrojnih primjera, od Šalamea (Timothée Chalamet) i Kalkina (Macauley Culkin) nadalje, i biće u pravu. Ali, iz mraka bioskopskih sala po tim talentovanim djevojčicama na velikom platnu gmižu i pogledi koji u njima vide nešto drugo, o kojima je najslikovitije nedavno govorila i sama Natali Portman. Upravo su ove zakrvavljene oči i kratki spojevi u mozgovima iza njih dodatni tas na vagi psihičke (ne)stabilnosti, čije je balansiranje umjetnost za sebe u godinama kada je više dolara na računu nego minuta provedenih na ovom svijetu, a više bliceva pred kućnim vratima nego prijatelja kojima se možeš obratiti.
Šta činiti tada, kada talenat uveliko preraste zrelost, izbor sveske sa kvadratićima zamijene sudbonosne odluke, a baš svaka osoba iz okruženja ima svoj savjet, plan i računicu? Kako izbalansirati život koji je naglavačke izokrenut i prije nego što je istinski započeo?
Upravo su to pitanja koja postavljaju “Nadarena” (“Gifted”) i njena nadarena Mekena Grejs (Mckenna Grace).
Desetogodišnja Mekena glumi sedmogodišnju Meri, djevojčicu sa nasljeđenim talentom za matematiku i stepenom intelektualne i emocionalne koji je daleko ispred njenih godina. Kada dođe vrijeme za prvi dan škole, redovno stresniji za odrasle nego za klince, njen stric Frenk je posebno zabrinut. Svjestan da će sada svi saznati za Meri, taj mali dragulj koji je godinama skrivao, on se pribojava da će je zadesiti mračna sudbina kakvu je njegova porodica već iskusila.
Ima nešto posebno u atmosferi filmova čija je radnja smještena u lukama, kao da to talasanje čamaca na kojima se povremeno nađu protagonisti neminovno uzburka i emocije kod gledalaca. Mogao bi se o tome poseban članak napisati (možda i hoće). No, dodajte na to kolor južnjačkog siromaštva i taj jedinstveni sjaj koji možete vidjeti samo u oku genijalnog djeteta, i dobićete atmosferu i emociju filma “Gifted”, njegove najjače adute.
Iako će Kris Evans (Chris Evans) nesumnjivo na drugačiji način šarmirati i probuditi neke druge emocije kod ženske i dijela muške publike, bilo je ipak prostora da njegov Frenk bude i malo više od miksa (stereo)tipologija nježnog diva i buntovnika sa margine. Jednako kao što je i Oktavija Spenser (Octavia Spencer) mogla da bude više od dobroćudne brbljive afro-amerikanke iz komšiluka, koju igra već predugo (hvala bogu na “Hidden Figures”).
No, reditelj Mark Veb (Marc Webb) je odlučio da granice svog filma povuče unutar okvira bajke. Ne atipične, savremene bajke kakvu je iste godine stvorio Šon Bejker (Sean Baker), već klasične, old school bajke. Iako se “Gifted” kvalitetno približava nekim mračnijim mjestima i protkan je dramskim nitima, sve vrijeme ostaje unutar bezbjednih granica i ne skreće sa svog forever after puta. Film svoj balans pronalazi na očekivanom mjestu, ali ga ipak pronalazi, što je i jedino važno za ostvarenje koje se bavi jednim od tih mladih života kojima izuzetni dar izuzima i ravnotežu.
Uloga koju je odigrala Mekena Dejvis bila je komplikovana, ne toliko zbog njenih godina, koliko zbog pronalaska još jednog balansa, onog između genijalca i djeteta. Iako se momenti Merine genijalnosti mogu smatrati pretjerivanjima u scenariju, sjetite se klinaca poput Tristana Panga, čija je priča prije nekoliko godina obišla svijet, jer je sa 12 godina upisao fakultet na Novom Zelandu, a danas je, kao 15-godišnjak, predsjednik univerzitetskog matematičkog kluba. Scenaristički raspon Merinog lika je, dakle, sasvim na mjestu, a Mekenin glumački toliko razvijen da ga dovoljno dobro isprati.
Ruku na srce, vjerovatno su Mekenzi Foj (Mackenzie Foy), Mili Bobi Braun (Millie Bobby Brown), Kvevendženi Volis (Quvenzhané Wallis), pa i Izabela Vidović ponudile više u svojim skorijim breakthrough ulogama, ali to je najmanje važno ovdje, svakako su u pitanju razvojne nijanse nesporno ogromnih talenata. Mekena Grejs je prošle godine bila i mlada Tonja Harding (Tonya Harding) u “Ja, Tonja” (“I, Tonya”), dio je postave aktuelnog “Ready Player One”, slijedi joj “Captain Marvel” uz Bri Larson (Brie Larson)… Vrata Holivuda su joj širom otvorena, nadamo se da će kroz njih proći sa nogama čvrsto na zemlji.
Jer ne, nisu sve priče o genijalcima tako bajkovite poput ove o Meri Adler, posebno ne one o holivudskim princezama. No, bilo da se za njega izbori kao Natali, da do njega dođe trnovitim putem poput Dru ili da ga pronađe u nekoj drugoj sferi kao Tejlor, važno je jedino da i Mekena Dejvis ispiše svoj srećan kraj.
“Gifted” je svakako ogroman prvi korak, ali još veća prava lekcija u tom pravcu.
Naslovna fotografija: Fox Searchlight Pictures
