Posljednji put kada je Kokan Mladenović bio u Banjoj Luci, bilo je krvi na sve strane. Ovaj put je stao na jagodama.
(Ako je posrijedi bilo neko drugo voće crvenog soka, izvinjavam se, sjedio sam podaleko)
Njegova adaptacija “Karoline Nojber”, drame Nebojše Romčevića, parcijalno bazirane na liku i djelu Karoline Nojber (Caroline Neuber), glumice, rediteljke i reformatorke njemačkog pozorišta u 18. vijeku, bila je na neki način reforma sama za sebe. Nakon što su “Švajcarska” i “Naši dani” scenskom postavkom odnosno tematskim pristupom mrdnule već ustajalu vodu komada na relaciji Kočić-Kovačević, “Karolina”, izvedena u produkciji Narodnog pozorišta Republike Srpske na otvaranju XXI Teatar festa Petar Kočić, došla je kao neophodan sljedeći iskorak u oba segmenta.
Uz prepoznatljive Mladenovićeve potpise, od grlatog direktnog obraćanja publici do kreativne upotrebe mikrofona, njegova adaptacija se bavila tekstom “Karoline Nojber” onoliko koliko se i predložak bavio stvarnim detaljima njenog života. Dakle, onoliko koliko se mora da čitava stvar ima glavu i rep, a šarenog krzna između ove dvije tačke, u vidu grananja priče u razne druge pravce, nije nedostajalo.
I u tom šarenilu se našlo svašta. Neke sekvence, znatno brojnije, bile su vrlo efektne, poput one posvećene izdvajanju astronomskih 0,63% iz Budžeta Republike Srpske za podršku kulturi, koja je, paradoksalno, bila nepoželjno isprekidana pretjeranim, loše tempiranim, ali vrlo iskrenim oduševljenjem publike. Drugim scenama, upadljivo rjeđim, nedostajalo je malo istinske snage u glasno izgovorenim riječima, poput, takođe paradoksalno, scene u kojoj žene govore o tragičnom fenomenu “muškog” pozorišta.
Ova slika se može preslikati i na performans desetočlane glumačke postave, u kojem povremeno neki od članova ne bi mogao da isprati intenzitet ostalih, ali bi oni povukli dovoljno za sve i svaki segment iznijeli u najmanju ruku iznad prosjeka, a često i više od toga. U koncepciji u kojoj niko nije isključivo Karolina, odnosno svi pomalo jesu, posebno dobro se snalaze mlade Smiljana Marinković i Nataša Perić, a malo šta se može zamjeriti i iskusnima Nataši Ivančević i Aleksandru Stojkoviću Piksiju, koji je imao bitno drugačiju ulogu u odnosu na one koje ga inače zapadnu.
Jednostavna, ali vrlo funkcionalna i u cjelini iskorišćena scenografija, zajedno sa istom takvom kostimografijom i odlično selektovanom muzičkom podlogom kompletirali su atmosferu u kojoj se gube teritorijalne i vremenske linije između Njemačke 18. i Bosne i Hercegovine 21. vijeka.
Kao i uvijek kada su Mladenovićeve predstave u pitanju, na političke poruke, poput onih o neophodnosti bijega od očeva, tradicije i nacionalnog nasljeđa, jednima će se oteti usklik podrške iz ustreptalog srca, a drugima sočna psovka iz uzavrele krvi. Isto tako će na sociološke komentare jedni gledati sa sjajem u očima, dok posmatraju kako u buktinji zajedno nestaju Pinkove zvjezdice, dnevnik RTRS-a i rijaliti emisije, dok će drugi svojim očima zakolutati, u tome vidjevši beogradski “krug dvojke” na banjalučki način.
Iako su pritisci premijere i otvaranja festivala bili vidljivi, dobra zamisao je iznesena na vrlo dobar način, i to je najviše što se i moglo tražiti od predstave koja pričom o značaju i ulozi pozorišta otvara jedan pozorišni festival.
Takođe, završetak večeri, u kojem je u penziju ispraćen glumac Đorđe Marković, obučen samo u donji veš, kostim iz upravo završene predstave, idealan je kraj manje-više svake poštene pozorišne karijere, ali i predstave kakva je banjalučka “Karolina Nojber”.
U naredna dva dana biće izvedene prve takmičarske predstave – “Moja ti” Ateljea 212 i Sterijinog pozorja te “Anika i njena vremena” Srpskog narodnog pozorišta Novi Sad i beogradskog Beo Arta.
Naslovna fotografija: Aleksandar Aco Čavić
