Ukoliko ste, gledajući neka od njegovih novijih ostvarenja, pomislili kako glumac Bili Zejn (Billy Zane) sa svakom godinom sve više podsjeća na glumačku legendu Marlona Branda (Marlon Brando), čestitamo vam – jer razmišljate kao kasting direktor.
Bili Zejn, koji je tumačio omraženi lik Kala Hoklija (Cal Hockley) u filmu “Titanik” (“Titanic”), izabran je za ulogu Marlona Branda u filmu “Waltzing With Brando”, biografskom djelu o dvostrukom dobitniku Oskara i jednom od pet najboljih glumaca 20. vijeka, prema Američkom filmskom institutu.
Brando je još u ranom djetinjstvu razvijao vještinu oponašanja, u početku domaćih životinja na imanju gdje je živio, a sa ciljem da na taj način majci, inače zavisnici od alkohola, skrene pažnju sa poroka koji ju je iz dana u dan sve više uništavao pred njegovim očima.
Primarno se istakao na njujorškoj sceni, hiperrealističnom glumom koju je učio kod čuvene Stele Adler (Stella Adler), a ona je insistirala na metodskoj glumi i korištenju Stanislavski sistema. S obzirom na to da je Brando prirodno već posjedovao sposobnost uživljavanja u različite uloge, bio je idealan učenik metodske glume, koja podrazumijeva set tehnika koje se koriste pri donošenju uloge, sa ciljem oživljavanja misli i osjećanja likova, a zarad veće uvjerljivosti. Tako je prije početka snimanja filma “Ljudi” (“The Men”), ovaj glumac proveo mjesec dana u krevetu vojne bolnice, pripremajući se za ulogu paraplegičnog veterana iz Drugog svjetskog rata.
“Jedino što glumac duguje publici jeste da ne bude dosadan”, govorio je Marlon Brando, čiji su karijeru obilježili kapricioznost, otpor prema okruženju, ali i lične tragedije.
Kao sin vojnog lica, i sam forsiran na to da pohađa vojnu školu, on razvija prezir prema svakom obliku autoriteta, te postaje buntovnik i improvizator, koji svojevoljno ubacuje dijaloge i pred kamerom se ponaša potpuno nepredvidivo. Time postaje pakao za svakog reditelja i druge glumce, ali ga publika prepoznaje kao autentičnu i ubjedljivu figuru na sceni, i to doprinosi njegovoj slavi.
“Gluma je laganje da bi se živjelo. Nema umjetnosti, nema umjetnika, samo novac, novac, novac”, Brandove su riječi koje odjekuju njegovim biografskim dokumentarcem “Slušaj me, Marlon” (“Listen to Me Marlon”) iz 2015. godine. Koliko nefiltrirano je nosio mačizam, toliko otvoreno je pokazivao prezir prema glumačkoj profesiji, što je paradoksalno upravo zbog bravuroznosti kojom je nosio svaku svoju ulogu.
Otvoreno je prezirao i diskriminatorski odnos Holivuda prema američkim domorocima, zbog čega je 1973. odbio da primi nagradu Oskar koja je trebalo da mu pripadne za ulogu Vita Korleonea (Vito Corleone) u filmu “Kum” (“The Godfather”).
Predstavljajući njega, pojavila se glumica iz plemena Apača, Sašin Litlfeder (Sacheen Littlefeather), i na sceni održala govor.
Film “Waltzing With Brando” vremenski je smješten upravo u period između 1969. i 1974. godine, te prati jedan od najintrigantnijih perioda iz života legendarnog glumca. Tada je njegova profesionalna relevantnost bila u krizi tokom snimanja nekoliko ne tako zapaženih projekata, poput filmova “Gori!” (“Burn!”) i “Došli su noću” (“The Nightcomers”), a neposredno prije snimanja čuvenog “Kuma”.
Zejn bi trebalo da glumi Branda u vrijeme kada je tražio utočište izvan opterećujućeg života pod reflektorima, a vjerovao je da ga je pronašao na jednom od ostrva Tahitija, koje je kupio sa vizijom da od njega napravi ekološku utopiju uz pomoć Bernarda Džadža (Bernard Judge), arhitekte iz Los Anđelesa.
Džadž je napisao memoare o višegodišnjem eksperimentu koji su zajedno sprovodili na ostrvu, iscrpno opisujući njihovu interakciju. Film potpisuje Bil Fišmen (Bill Fishman).
Tumačiti jednog od najznačajnijih glumaca u istoriji kinematografije i, prije svega, jednu duboko kompleksnu ličnost, koja se svojom autentičnošću otima svakom pokušaju imitiranja, i više je nego hrabro – moramo priznati.
A, nama preostaje samo da sa nestrpljenjem isčekujemo da vidimo kako će Bili Zejn da pomiri suprotnosti Brandove ličnosti u jedan paradoks.
Naslovna fotografija: Denis Makarenko / Shutterstock.com
