„Vjerujem da postoje određena vrata koja otvara samo bolest“, napisao je 1930. godine u svom dnevniku francuski pisac Andre Gide (André Gide). U bolesti svi patimo, u zavisnosti od toga u kojoj mjeri nam ona ometa postojanje. No, umjetnici imaju nešto drugačija sredstva da artikulišu svoju patnju od nas, običnih “smrtnika”.
U nastavku vam donosimo drugi dio selekcije umjetnika, čije su bolesti uslovile umjetničke izražaje po kojima ih pamtimo.
Naslovna fotografija: buildingengines.com
Dalijev parkinsonizam
Čuveni španski slikar Salvador Dali (Salvador Dalí), jedan od najistaknutijih nadrealista i najvećih slikara 20. vijeka, bolovao je od Parkinosonove bolesti, što je i potvrdila nedavna studija.
Istraživanje je obuhvatilo 2092 slike različitih slikara, a analizirani su potezi kista pri čemu je korišten takozvani “fraktalni metod”, već upotrebljavan prilikom utvrđivanja autentičnosti umjetničkih djela, koji se zasniva na numeričkoj procjeni stepena složenosti slike.
Analizom Dalijevih slika, utvrđeno je da je do porasta “fraktalne dimenzije” došlo polovinom njegovog životnog vijeka, da bi ona postepeno počela da opada kako umjetnik približavao 60. godini života.
Dali je od Parkinsonove bolesti obolio sa 76 godina, kada je njegova desna ruka počela snažno da drhti.
U Parkinsonovoj, više nego u bilo kojoj drugoj bolesti, bolesnici postaju slični jedni drugima. Pokreti se izvode samo toliko koliko je dovoljno za dostizanje cilja. Kasnije ciljani pokreti ne uspijevaju da se izvedu do kraja.
Parkinsonizam je rezultirao poteškoćama u izvođenju svakodnevnih motoričkih radnji, što se direktno odražava i na Dalijevo slikanje. Njegova nemogućnost da slika, odrazila se i na njegov odnos sa suprugom Galom, koju je to stanje užasno ljutilo. Nakon njene smrti Dali postaje i psihički nestabilan, te se govori i o njegovim pokušajima samoubistva.
