Sudbina onog starog, muškog akcionog filma, punog testosterona, znoja i krvi, nije bila pretjerano blistava u posljednjoj deceniji, kada je u pitanju vrhunska A-produkcija. Jednostavno, era sveprisutne političke korektnosti krunisana pokretom “Me Too”, nije ostavila puno šansi žanru, koji se bazira na zavodljivoj ljepoti nekorektnog.
Agresivna upotreba nasilja, svođenja žena na vrišteće seksualne objekte i masovni pokolji vatrenim i hladnim oružjem po zemljama trećeg svijeta, nisu se uklapali u obrazac društvene prihvatljivosti, a nosili su velik rizik da vas liberalni aktivisti razapnu na društvenim mrežama optužbama za fašizam, seksizam itd…
Rijetki pokušaji snimanja akcionih filmova bili su, manje ili više, vješto maskirani elementima drugih žanrova od parodijskog pristupa u tri nastavka serijala “Plaćenici” (The Expendables), preko odijevanja filmova “Raid1&2“ u vrlo uspješno ruho dalekoistočne egzotike, do ultrastilizovanog oživljavanja estetike akcionih filmova iz Hong Konga u hit serijalu “Džon Vik”.
U takvoj podjeli stvari, pojava i uspjeh filma akcionog trilera “Extraction”, iza kojeg stoji nepoznati režiser Sem Hergrejv (Sam Hargrave) bili su je veliko iznenađenje. Istina, kada se pogledaju produkcijski elementi, pomenuto iznenađenje i nije toliko veliko. Film je rađen direktno za bogati Netflix, a iza njega, kao scenarista i producent, stoji moćni tandem Marvelovih teškaša – braća Entoni i Džo Ruso (Anthony & Joe Russo).
Ništa manje značajno nije ni to što u glavnoj ulozi ima Krisa Hemsvorta (Chris Hemsworth), veliku blokbaster zvijezdu današnjice, niti to da je stigao u doba pandemije, kada potencijalna publika ima vremena na pretek.
To je serija vrlo važnih faktora, koji zajedno sa kvalitetom samog filma objašnjavaju fenomen od 90 miliona pretplatnika koji su pogledali film za dvije sedmice i donijeli mu titulu najgledanije premijere na Netflixu.
Scenario je baziran na grafičkoj noveli „Ciudad“ čiji je koautor Džo Ruso , ali je radnja iz glavnog grada Paragvaja prebačena u Daku, glavni grad Bangladeša. Sama priča očekivano i nije ništa originalno, niti za ovakvu vrstu filma treba da bude, ali je njena jednostavnost – ujedno izvor glavnih vrlina i mana ovog Netflixovog hita.
Sin indijskog narko dilera Ovi Mahajana kidnapovan je od strane rivalskog narko lorda Amira Asifa, a pošto je Ovijev otac u zatvoru, zadužio je svoju desnu ruku Sadžu Rava (Saju Rav) da organizuje njegovo spašavanje iz redova rivalske bande u Bangladešu. Angažovani su: bivši australijski specijalac Tajler Rejk (Tyler Rake) i njegov tim za spašavanje, da obave prljavi posao. Problem nastaje kad Sadžu izračuna da mu je lakše isplatiti spasilačku ekipu olovom, nego dolarima kojih nema, pošto mu je gazda u zatvoru.
I tu otprilike, negdje oko 17. minute filma, prestaje priča, a počinje ono što bi se moglo opisati parafrazom riječi đavola iz filma „Mi nismo anđeli“: „Djeco, je l’ volite brzu pucnjavu“?!
Prosto rečeno, film u tom momentu dodaje gas, prebacuje brzinu na maksimalan broj obrtaja i kreće od 25. minute sa kinetičkom scenom duge borbe koja kreće iz sobe gdje otmičari drže malog Ovija, penje se na krovove, silazi na ulice i završava u smrdljivoj kanalizaciji Dake, uz odlično koreografisane akcijske scene koje spadaju među bolje trenutke žanra u ovoj deceniji. Možda najupečatljiviji dio filma jeste dvanaestominutna scena bjekstva koja kombinuje jurnjavu autima kroz haotične ulice Dake, krvavu pucnjavu i žestoku borbu Tajlera i Sadže, a koja je snimljena u jednom kadru.
U svakom slučaju glavni junak u pratnji Ovija ostaje nasukan u urbanom haosu Dake, njegov tim se bez novca povlači iz posla, love ga Amirove ulične bande i korumpirana policija, a jedini izlaz nalazi se iza blokiranih mostova koji vode iz grada. Što znači da put do opstanka treba da se prokrči između leševa neprijatelja, sve do krvavog i katarzičnog završnog obračuna na mostu.
U svakom slučaju dok na ekranu teku akcione scene, „ Extraction“ funkcioniše bez problema. Problemi nastaju u momentima između njih. Tačnije, kada je scenarista Ruso odlučio da pauze između akcionih dijelova popuni konfuznom gradnjom dramske pozadine sopstvenih likova, kvareći skoro pa savršen ritam filma.
Pokušaji davanja dramske dubine imaju nekog smisla u objašnjenju mračnog karaktera glavnog junaka i njegovog fatalističkog pogleda na život i smrt, ali slični pokušaji na sporednim junacima, jednostavno pate od viška patetike, predvidljivosti i nepotrebnosti u kontekstu glavne priče.
Sa druge strane, osim genijalnog rada kamere, koja urbani haos Dake koristi kao legitimnog saradnika u adrenalinskom načinu pripovijedanja, film jednako vješto izvlači maksimum iz glumačke ekipe: od samog Hemsvorta, koji je uspješno dočarao lik plaćenika, a koji smisao promašenog života vidi u zavisnosti od adrenalina, alkohola i tableta, do sjajnih bolivudskih glumaca koji odlično pariraju holivudskoj zvijezdi, dok neki od njih mu i kradu šou – poput Prijanšu Pejnilija (Priyanshu Painyuli), u ulozi jezivog narko bosa Amira Asifa.
Generalno, film u sukobu odličnog vizuelnog i prilično prosječnog scenarističkog segmenta gubi kao umjetnička cjelina. Ipak, Tajler mecima, hladnim oružjem, rukama, nogama i priručnim sredstvima pravi leševima posijanu putanju kroz egzotični svijet Bangladeša koga, na kraju krajeva, boli uvo za pričom.
Znate da odgovor djece na gorepostavljeno pitanje o brzoj pucnjavi glasi: Volimo!
NASLOVNA FOTOGRAFIJA: Promo/Netflix
