Jedan od najvećih kompozitora današnjice Enio Morikone (Ennio Morricone) preminuo je u bolnici u Rimu od posljedica pada.
Italijanski maestro, koji se proslavio komponovanjem muzike za špageti vesterne i dvostruki dobitnik Oskara , biće sahranjen tokom male privatne ceremonije u krugu porodice.
Enio je rođen 10. novembra 1928. godine. Otac Mario Morikone svirao je trubu u jazz bendu a majka Libera Ridolfi bila je domaćica. Dječak talentovan za muziku počeo je pisati kompozicije sa šest godina, tri godine kasnije počeo je učiti svirati trubu, a sa 12 godina ušao je u konzervatorij, kojeg je diplomirao 10 godina kasnije sa tri diplome.
Sa 16 godina zauzeo je mjesto u ansamblu, gdje je njegov otac svirao, u poziciji drugog trubača. Radio je s istim timom, svirajući u lokalnim klubovima i hotelima a početkom 50-ih počeo je pisati muziku za radio i i televiziju. Početkom 1960. godine, Morikone je počeo raditi na studio RCA gdje se sreo sa režiserom Serđom Leoneom (Sergio Leone), koji ga je zamolio da napiše muziku za njegov novi film. Tako je počeo rad na soundtraku za vestern “Za šaka dolara”(A Fistful of Dollars 1964), a ostalo je naravno istorija.
Njegova muzika za Leonove filmove “For a Few Dollars More” ( 1965), “The Good, the Bad and the Ugly”(1966) i “Once Upon a Time in the West (1968), zauvijek je promijenila način na koji se doživljava filmska kompozicija. Više to nije bila raskošna, ali često kičasta i dosadna pozadinska podloga, već autentičan, glasan i upečatljiv zvuk u prvom planu, koji je funkcionisao praktično kao još jedan junak filma.
Kao što je sam Leone rekao, likovi njegovih filmova bili su prilično šutljivi, pa je Morikoneova muzika pričala umjesto njih, te je ona glavni razlog zašto su njegove filmove nazivali vestern operama.
Uz radove na špageti vesternima koji su odjeknuli u cijelom svijetu, pristigli su i novi prijedlozi za saradnju. Pristupaju mu režiseri kao što su Mario Caiano, Duccio Tessari, Marco Bellocchio, Pierre Pasolini, Gillo Pontecorvo, Vittorio De Set i druge jednako poznate filmadžije.
Pored vesterna, fantastični su njegovi soundtrack-i za italijanske đalo (Giallo) filmove, koji su uz špageti vesterne najoriginalniji italijanski filmski žanr. Riječ je o krvavim erotskim horor trilerima, čije će imitacije u Holivudu snimati sa dvadesetak godina zakašnjenja. I tu je Enio uspio biti ključna figura. Radio je muziku za prva tri filma “The Bird with the Crystal Plumage” (1969), “The Cat o’ Nine Tails” (1970) i “Four Flies on Grey Velvet” (1971) najvažnijeg i najpopularnijeg redatelja žanra Darija Arđenta (Darija Argenta), koji su definisali njegovu jedinstvenu estetiku kojoj će ostati vijeran kroz čitavu karijeru. (Usput, Arđento je uz Leonea i Bernarda Bertolučija bio jedan od autora scenarija za “Bilo jednom na Divljem zapadu”).
Osamdesete su bile godine Morikoneova velikog američkog uspjeha. Tada je komponovao muziku za filmove “The Untouchables” (1987), “Casualties of War(1989, “Disclosure” (1994), “Frantic” (198), “Wolf (1994), a oni su samo neki od brojnih naslova.
Ni u tom periodu, kad je već stekao status institucije, Enio nije bio previše izbirljiv kod projekata, pa između holivudskih filmova stiže raditi muziku za erotske komedije Tinta Brasa (Tinta Brassa)).
Najsjajniji dragulj tog perioda, uz muziku za posljednji film Serđaa Leonea, gangsterski ep “Bilo jednom u Americi“, jeste muzika za film “Misija“ Rolanda Džofa (Roland Joffe). Morikeneova muzika je integralni dio filma, koji savršeno nadopunjuje radnju, te je presudna u kreiranju atmosfere i emocija, posebno u sceni uspona uz vodopad.
U novije doba najpoznatiji je bio po saradnji sa Kventinom Tarantinom (Quentinom Tarantinom) na “The Hateful Eight “ (2015.), za koji je dobio Oskara i „Inglorious Bastards“ (2009), te saradnji sa Đuzepeom Tornatorom (Giuseppe Tornatoro) na filmovima “Cinema Paradiso” , “Malena” „Baariya“, „Stranger“..
Tokom karijere uradio je muziku za preko 520 filmova i serija i dobitnik je Oskara za životno djelo.
NASLOVNA FOTOGRAFIJA: Promo/Eniomoricone.org
