Kada su Vačovski braća (odnedavno sestre), prvi put pročitali “Simulacra and Simulation” Žana Bodijara (Jean Baudillard), znali su da je u pitanju koncept koji moraju podijeliti sa ostatkom svijeta.
Djelo u pitanju je filozofski trakat na temu prirode realnosti, odnosa između društva, simbola kulture, medija i načina na koji te stavke konstruišu realnost.
Fascinacija je bila tolika da su Lili i Lana Vačovski napisale triologiju, od kojih će kasnije adaptirati i kratke animirane filmove kao i jednu kompjutersku igru.
Kada je Džon Gaeta (John Gaeta) pročitao scenario za ovu sajberpank SF priču, zamolio je svoje šefove u “Manex DIgital Effects” da baš on bude osoba odgovorna za efekte. Ono što ga je najviše privuklo je scena borbe za koju će upravo on kasnije razviti slavnu tehniku “bullet time“.
Vačovski sestre su scenu zamislile usporeno, sa kamerom koja brzo ide od lika do lika i snima njihove akcije. Metod korišten u stvaranju “bullet time-a”, baziran je na drevnoj fotografskoj tehnici “time-slice photography“. Oko fotografisanog objekta postavi se veliki broj kamera, koje slikaju predmet simultano. Svaka kamera napravi mirnu sliku, što je ekvivalent jednom frejmu po sekundi u snimljenom videu. To stvara virtuelni pokret kamere, kao da se predmet pomjera u vremenu koje je zaleđeno.
Foto-realistično okruženje nastalo ovom metodom ugrađeno je u vremensku sekvencu metka, a algoritmi zasnovani na optičkom protoku korišćeni su za interpolaciju između slika radi stvaranja tečnog dinamičkog pokreta; računarski-generisani dijapozitivi popunjavali su se između kadrova u nizu kako bi se dobila iluzija o orbiti oko scene.
Manex je takođe radio efekte stvorenja, poput Sentinela i mašina u scenama iz stvarnog svijeta. Animal Logic stvorio je predvorje koda i eksplodirajućeg agenta na kraju filma. DFilm je upravljao scenama koje zahtevaju veliko korišćenje digitalne kompozicije, poput Neovog skoka sa nebodera i zabijanja helikoptera u zgradu.
Efekat u poslednjem prizoru stvoren je digitalno, ali je snimak takođe sadržavao praktične elemente, a bilo je potrebno više mjeseci opsežnog istraživanja da bi se pronašla prava vrsta stakla i eksploziva.
Prizor je snimljen sudaranjem četverostruko manjeg helikoptera u stakleni zid pričvršćen za koncentrične prstenove eksploziva; zatim su se eksplozivi aktivirali redoslijedom prema sredini, kako bi stvorili talas eksplodirajućeg stakla.
Takozvana digitalna kiša koja je postala prepoznatljiv motiv za sve fanove, nastala je kada je dizajner Sajmon Vitli (Simon Whiteley), upitao svoju suprugu – inače japanskog porijekla – ima li ideju kako bi vizuelno riješio apstraktni pojam digitalne kiše. Ona mu je sugerisala upotrebu japanskog pisam katakane, koje se koristi za pisanje riječi stranog porijekla. Vitli se kasnije šalio: “Digitalna kiša sastavljena je od suši recepta”. Efekat liči na starije monitore sa flourescentnim tragom na ekranu.
Za nevjerovatne scene borbi, reditelji su unajmili legendarnog kineskog majstora borilačkih vještina Juen Vo Pinga (Yuen Wo-Ping). Produkcija je pristala na njegove nevjerovatne zahtjeve, koji su uključivali 6 mjeseci individualnog treninga sa glumcima. Do tada je bilo nečuveno da se na pripremni trening potroši toliko vremena, ali kada su vidjeli finalni proizvod i njegovu borbenu koregrafiju inspirisanu baletom – svi su htjeli da kopiraju taj stil! Njegov rad je postavio novi standard u pripremama kaskaderskih scena.
Veliki uticaj na vizuelni stil Matriksa izvršila je japanska animacije, konkretno dugometražni film iz 1996. “Ghost In The Shell“, kao i SF spektakal s kraja osamdesetih “Akira”.
NASLOVNA FOTOGRAFIJA: Getty Images
