Uprkos naslovu recenzije, ovo nije toliko loš film. Najjednostavnije rečeno, teško ga je gledati.
Čarli Kaufman (Charlie Kaufman), scenarista koji je prethodno radio sa Spajkom Džounzijem (Spike Jonze) i Mišelom Gondrijem (Michel Gondry), ponovo režira! Bizarna horor-drama, “I’m Thinking About Ending Things”, eksluzivno je dostupna na Netfliksu, a svi nenaviknuti na Kaufmanov nadrealizam, biće, ako ne začuđeni onda bar zbunjeni.
Kaufman je slavu stekao kao pisac u miljenicima kritike filmovima “Biti Džon Malkovič”, “Adaptacija” (jedna od boljih Kejdžovih uloga) i naravno “Vječni sjaj nepobjedivog uma”.
Takođe, on se već oprobao kao režiser, i to kada su njemu i Džonziju ponudili da režiraju horor film. To je trebalo da bude nekonvencionalan horor sa glavnim strahovima od smrti i prolaznosti života, a kada je Džounz napustio projekat da bi radio na “Where The Whild Things Are”, Kaufman je odlučio sam režirati film.
To je bio njegov režiserski debi – “Synecdoche, New York”. Glumačka postava predvođena Filipom Sijmorom Hofmanom (Phillipe Seymour Hoffman), premijeru je doživjela na Kanskom festivalu 2008. Podijeljenih kritika, koje su sezale od “najbolji film godine” do “pretenciozno smeće”, film je ostao upamćen kao postmoderna horor priča.
Ovoga puta, Kaufman se vraća sa adaptacijom romana kanadskog pisca Ijana Rida (Ian Reid). Istoimena knjiga govori o djevojci koja sa svojim momkom ide na putovanje u njegov rodni kraj da bi upoznala roditelje.
Forma u kojoj protagonistkinja vodi unutrašnji monolog pored beskrajno dugačkih filozofskih dijaloga, dok se voze prema porodičnoj farmi dečka – kontrastovana je sa haotičnom atmosferom na imanju.
Kada djevojka upozna ekscentrične roditelje, ona je isprva uplašena i začuđena, ali vremenom njema sumnje, da se nešto zaista bizarno dešava – raste.
Od glumaca se u filmu pojavljuju Džesi Plemons (Jesse Plemmons) u ulozi Džejka, dok je njegova filmska saputnica Džesi Bakli (Jessie Buckley) kao Lusi. Njih dvoje sasvim fino uspostavljaju usiljen i zategnut odnos krcat dugačkih bezciljnih razgovora.
Sjajna Toni Kolet (Toni Collette) u ulozi Džejkove majke, počela je da cementira tip srednjovječne žene u krizi, pogotovo ako se sjetimo njene role u “Hereditary”, dok Dejvid Tjulis (David Thewlis) u ulozi oca donosi jezivu interpretaciju lika koji polako gubi razum.
Od tehničke ekipe, za fotografiju je bio odgovoran poljak Lukasž Žal (Lukasz Zal). Njegova upotreba kamere se najbolje može opisati kao umorno, izdeprimirano gledanje kroz prozor tuđe kuće. Voajerski na momente i dosta bizarno i nadrealno što savršeno podliazi Kaufmanovom senzibilitetu.
Kao što likovi u jednom trenutku ne znaju šta im se dešava, tako smo i mi kao publika zarobljeni u paranoičnu i nervoznu antitezu filma za dejt. Kaufman nam daje jedinstvenu verziju horora čiji sav užas dolazi iz onih ljudskih i stvarnih osjećanja – poput dosade, egzistencijalnog straha, gašenja strasti i ljubavi.
Ono što čini ovaj film izuzetno zanimljivim i obuhvatnim takođe je i njegova slaba tačka. Začudnost ovdje jeste dovoljno jaka da zbuni i najzagriženijeg cinika, ali možda previše za nekog ko je na rubu neurotizma.
Kako se film odvija, vrijeme sve sporije teče, opet samosvjesno i gledaocu i likovima. To je možda i najveća mana filma. Razumljivo, namjera da se situacija komplikuje i oteža kako se bližimo epilogu je jasna, ali u ovom post-koronskom dobu, nekima bi mogla biti previše.
NASLOVNA FOTOGRAFIJA: Mary Cybulski/NETFLIX
