Stvari za legendarne australijske velikane “AC/DC” nakon njihovog poslednjeg studijskog albuma “Rock or Bust” iz 2014. godine, nikako nisu stajale dobro.
Bubnjar Fil Rud (Phil Rudd) nije mogao na turneju zbog policijskih optužbi za podststicanje na ubistvo, pjevač Brajan Džonson (Brian Johnson) morao je napustiti sastav 2016. godine u jeku turneje zbog teških problema sa sluhom, basista Klif Vilijams (Cliff Williams) se penzonisao nezadovoljan stanjem u grupi, a ritam gitarista i jedan od osnivača grupe Malkolm Jang (Malcolm Young) preminuo je 2007. godine, nakon duge borbe sa demencijom. Uskoro je takođe preminuo i stariji brat Džordž Jang (George Young) producent nekih od ključnih albuma u istoriji grupe.
U bendu su faktički ostali gitarista Angus (Angus Young) i njegov nećak Stivi (Stevie Young), koji je zamjenio Malkolma, plus par gostujućih muzičara koji su sa Eksl Rouzom (Axl Rose) iz sastava Guns ‘N’ Roses na mjestu frontmena, odradili nekoliko zakazanih koncerata, a potom se bend povukao u ilegalu, koja je sve više ličila na tihi kraj jednog od najvećih benova u istoriji rokenrola.
Ipak, ako nas je ovaj bend išta naučio, jeste činjenica da njih nikad ne treba olako otpisati i da se oni stalno, poput mitskog feniksa, vraćaju iz pepela sopstvene rokenrol vatre, koja je tokom pet decenija karijere nekoliko puta prijetila da ih uništi.
Stidljive najave od proljetos da se postava sastava AC/DC-a u tajnosti ponovo okupila u studiju, prije tri mjeseca dobile su zvaničnu potvrdu na službenim nalozima benda.
Petorka u sastavu Brajan-Angus-Klif-Fil-Stivi definitivno je radila na novim pjesmama sa producentom Brendonom O Brajanom (Brendan O’Brien), a potom je uslijedio singl „Shot in the Dark”, kao najava novog 17. po redu studijskog albuma, “Power Up”, koji je sasvim prikladno izdat na petak 13. i, potpuno očekivano, na njemu AC/DC zvuči kao i na prethodnih 16 studijskih izdanja tokom 40 i kusur godina rada.
Teški razbijački rok-bluz-bugi ritam, vatromet prljavih gitarističkih rifova i još prljaviji Brajanov vokal, koji zvuči kao pokvaren auspuh, dok frontmen kroz njega reži uvjek iste stihove o ženama, autima, piću, buntu i rokenrolu.
Bazična formula sa tri akorda i beskrajnim četverotaktnim ritmom, ustanovljena po principu “manje je više” i dalje savršeno radi posao kao davne 1974. godine, kada je bend prvi put zasvirao – a sve ostalo je varijacija na glavnu temu.
U ovom slučaju, najnovija varijacija donosi 12 novih pjesama (očekivano posvećenih Malkolmu, koji je potpisan kao autor sa Angusom) i koje u zvučnom smislu nastavlju stilsku liniju započetu početkom saradnje sa O Brajenom kao producentom na albumima “Black Ice” (2008) i pomenutom “Rock or Bust”.
U praktičnom smislu, to znači relativno manje sirov i žestok zvuk, sa više harmonija i pratećih vokala, te ponekad i viška studijskih ukrasa, nego recimo na albumima rađenim sa Rik Rubinom (Rick Rubin) ili pokojnim Džordžom Jangom.
Iapk, ne treba brinuti, daleko je to od bilo kakvog AOR zvuka koliko je god to moguće. I dalje je to prepoznatljiva bazična rokenrol energija, koja kulja iz svake od tuceta numera izabranih za album.
Ako je početna “Realize” rutinsko opipivanje sopstvenog pulsa nakon duge pauze, sa postojanim bugi ritmom, zapaljivim hard rok rifovima i horskim pjevanjem u refrenima, idealna za zajedničko stadionsko pjevanje, već sledeća numera “Rejection” izgrađena oko dvoboja Angusove ubitačne bluz solaže i Brajanovog grlenog vokala, pokazuje da petorka još uvjek ima vatre u svojim rukama.
Pomenuti prvi singl sa albuma “Shot in the Dark”, definitivno je s razlogom izabran za prvog glasnika albuma, zarazni rif i još zarazniji refren bukvalno klize u uho, a kad Angus krene u solo tačku u finišu numere, jasno je da imamo još jedan koncertni favorit.
Sa druge strane numera “Through the Mists of Time”, možda najviše iskače iz klasičnog AC/DC zvuka, sa svojim sporim, skoro pa baladnim ritmom, Brajanovim vokalom koji manje urla, a više pjeva u klasičnom smislu tog pojma, melodijom u prvom planu i daleko najozbiljnijim stihovima u njihovom opusu dugo vremena unazad.
“See dark shadows on the walls
Through the mists of time
Da veterani to mogu bolje, u ovoj, nazovimo je ograničeno eksperimentalnoj fazi na albumu, jasno je već na sledećoj numeri “Kick You When You’re Down” u kojoj Fil i Klif voze mutirani plesni- fanki ritam, oko kojeg porodični tandem Jangovih sipa rifove poput mitraljeza.
Potom slijedi ubitičan triling numera “Witch Spell”, “Demon’s Fire” i “No Man’s Land” u kojima bend dodatno dodaje gas i počinje voziti u nešto sirovijem zvuku iz ranih dana karijere, što se pretvara u pravi baraž rifova i neumornog praštanja ritam-sekcije.
“Wild Reputation”, malo spušta tempo kroz svoj zvuk vesele bugi bluz zezalice na račun svoje divlje reputacije i godina koje rade svoje, makar kada su žene i piće u pitanju, iako na bini i dalje sve radi bez greške.
Ipak, za finale bend se vraća u petu brzinu i vozi pod opakom paljbom rifova i vratolomne Angusove solaže u “System Down“, pa bez milosti ulijeću u “Money Shot“, koja se bavi vječnim pitanjem ljudskog roda na relaciji muškarci i žene, naravno iz klasične mačo perspektive muški odsviranog rokenrola.
Za kraj slijedi još jedna bazična AC/DC “ajmo svi zajedno uživo stvar” po imenu “Code Red”, gdje se ponovo moćni hard rok rifovi sudaraju sa horskim pop refrenima.
Najavljući ovaj album, Angus ga je uporedio sa kultnim “Back in Black”, koji je objavljen 1980. godine i koji je bio posvećen njihovom prerano umrlom prvom pjevaču Bonu Skotu (Bon Scott).
Iako sličnost donekle postoji, kako u smislu posvete, tako i po nešto komercijalnijoj produkciji u oba slučaja, tu se poređenja završavaju, jer iako je “Power Up” možda novi veliki početak u karijeri neuništivih rokenrol kengura (što sad možda zvući smiješno, ali čujemo se za koju godinu…), muzički kvalitet je daleko naglašeniji na mitskom remek-djelu grupe “Back in Black”, a realno gledano i vremena, kada je u pitanju shvatanje i značaj rok muzike, potpuno su različita.
Naravno, to ne može osporiti činjenicu da će njegov izlazak od fanova grupe i svakog iskrenog ljubitelja klasičnog rok zvuka biti dočekan sa euforijom, koja na svu sreću ima snažno uporište u pogledu 12 dobrih i odličnih pjesama snimljenih na njemu i blistave reputacije duge skoro pet decenija!
Takođe mora se odati priznanje sviračkoj strasti i energiji ovih veterana (posebno ritam sekciji koja je posao odradila bez greške), te trudu kompletne ekipe u studiju da na pravi način obilježi povratak benda iz nostalgične zone “otpisanih legendi”, što se jasno čuje u stilskoj kompaktnosti zvuka od početka do kraja.
U svakom slučaju, pisati o novom albumu AC/DC-a, prilično je bespotreban posao i realno gledano čist gubitak vremena, bez obzira na profesionalnu motivaciju i dobre namjere. Jednostavno, bolje je odvrnuti zvučnike, pustiti “Power Up” i sačekati da se desi ono što je nekad davno Bon Skot definisao svojim stihovima: “Neka bude svjetlo…zvuk…bubnjevi…gitara…neka bude rok!”
naslovna fotografija: Promo/AC/DC-Columbia/Sony music
