Vrhunski filmovi u najčistijem obliku imaju nevjerovatnu mogućnost da izazovu najdublje ljudske emocije i da vas doslovno slome pred ekranom!
Neki filmovi mogu biti dirljivi, naporni ili uzdižući, ostavljajući nas u potpuno drugom raspoloženju kad počne završna špica. Ovaj osjećaj je potpuniji kada film nosi moralnu ili etičku poruku.
Iako su filmovi fikcija, priče koje glumci i umjetnici pričaju su odraz stvarnog života, čak i kad su u pitanju grandiozna djela. Osjećajan scenario, nadahnuta režija i iskrene glumačke izvedbe, provjeren su recept do srca publike.
U cilju mjerenja kinematografske mogućnosti da isprovocira reakcije publike,sastavili smo listu filmova koji idu od frustracije do blagostanja sa širokim odabirom ljudskih emocija koje uspješno pokrivaju.
01. “The Hunt” -Thomas Vinterberg (2012)
Triler “The Hunt” danskog režisera Tomasa Vinterberga je jako frustrirajući i moralno kompromitujući film sa Madsom Mikelsenom u glavnoj ulozi. On igra povučenog učitelja Lukasa, pogrešno optuženog za zlostavljanje jednog od đaka.
Da stvar bude još gora, u pitanju je djevojčica Klara, ćerka njegovog najboljeg prijatelja. Od Lukasove zbunjenosti do Klarine unutrašnje borbe da kaže istinu dok joj odrasli sufliraju, ovaj film savršeno priča jezikom nervoze.
Gledanje modernog lova na vještice, dok Lukasa jure bivši prijatelji i zajednica, veoma je frustrirajuće i duboko utiče na gledaoca. Dok Lukas tone dublje u lažne optužbe i nezasluženi bijes okoline, publika moli za pravedan ishod zapleta.
“The Hunt” predstavlja izazovan zalogaj za gledaoce, pokazuju štetu koju jedna laž može da izazove. Iako emocionalno naporan, sposobnost filma da se u potpunosti saživite sa likom, natjeraće vas da vrištite u odbranu Mikelsenovog lika.
02. “Hunger” – Steve McQueen ( 2008)
“Hunger” je tragičan film koji dokumentuje štrajk glađu koji se desio u Belfastu, kad su zatvorenici reagovali na nerede u Sjevernoj Irskoj, pomno prateći jednog lika Bobija Sendsa kog tumači Majk Fasbender (Michael Fassbender).
Kompilacija Sendovih progresivno gorih stanja je u najmanju ruku neugodna, ali kad je iznesena sa Fasbenderovom glumačkom odlučnošću i borbom za svoju zemlju, zajedno sa odnosom prema djetinstvu i snažnim paralelama u sadašnjoj društvenoj klimi – ona postaje slamajuća. Ipak, gledajući čovjeka kako se očajnički održava u životu da promijeni sudbinu svoje države, inspirisani smo i nadamo se.
Ukratko , iskrena priroda Stiva Mekvina dok priča Sedsovu priču, tjera gledaoca da se suoči sa okrutnom prirodom njegovog pada, a istovremeno nas suočava sa ozbiljnošću istorije Irske.
03. “Merry Christmas Mr Lawrence” – Narisa Oshima (1983.)
Uz prelijepu muziku kompozitora Rjuiči Sakamota (Ryuichi Sakamoto), “Merry Christmas Mr. Lawrence” je obavijen dubokom tugom rata.
Dejvid Bouvi (David Bowi) u ulozi Toma Kontija, detaljno prikazuje tragičnu prirodu vječnog sukoba. Moralno komplesan, film žrtvuje intrigantne scene borbi i zamjenjuje akciju sa emocionalnim sekvencama koje istražuju različite kulture koje se prepliću po okriljem rata.
Fokusirajući se na dugu borbu preživljavanja britanskih i australijskih zatvorenika , zatočenih u japanskim kampovima tokom drugog svjetskog rata, film aludira na međuljudske odnose kao i veze koje ljudi imaju sa neprijatnim iskustvima.
Frustracija i stojicizam koje glavni lik pokazuje vrijedni su iskrenog divljenja.
Možda najsnažniji element filma je kad se ove veze moraju iznenada presjeći u naglom preokretu događaja. U serijama napetih scena i osjećajnih flešbekova, film nam nudi moćnu sliku emocionalnih ožiljaka rata.
04. “Synedoche, New York” – Charlie Kaufman (2008)
Možda je ovo i najapstrakniji Kaufmanov (Charlie Kaufman) film, tj. bio je dok se “I'm Thinking of Ending Things”, nije pojavio.
Ovaj film pogledaćete više puta da biste ga u potpunosti razumjeli. Ipak sva emocionalna paleta, biće vidljiva i nakon prvog gledanja.
Film je alegorija života umotana u priču o scenaristi Kejdenu Kotardu kog tumači Filip Simor Hofman (Phillip Seymour Hoffman). Kaufman je priznao da su šaroliki likovi u filmu mikrokosmos životnih preplitanja.
Kotardovo očajničko hvatanje za slamke prošlosti, nove prepreke koje susreće, kao i žongliranje zastranjenog odnosa sa ćerkom, probijaju kroz zaplet filma i udaraju ravno u srce publike.
Iako je značenje priče hermetično, fenomenalna izvedba pokojnog Filipa S. Hofmana, kao i detaljan scenario bili su dovoljno da se dočaraju primarne emocije koje život nudi. Uprkos Kotardovim čudnim susretima i rastućoj hipohondriji, njegova razmišljanja o smrti i beznađu ljudskog postojanja su bolno poznate.
