Čovjek koji je napisao samo jedan, ali vrijedan tekst za Bosonoga magazin, u nekom prošlom, pretpandemijskom životu, obilazio je Berlin. U kasni sat, u nekom od čudnih berlinskih barova, njemu i njegovoj djevojci prišao je stranac. Sredovječan i markantan, nasmijan i šarmantan, ljubazan i duhovit. Navodno iz Venecuele. Zapjevao “Nema više cuncaaa…” čim je čuo odakle su oni. Počeo da obrće ture, priča anegdote, grli ih i nazdravlja s njima. Nagovara ih da se spuste zajedno u drugi dio grada i upadnu na neku žurku. Odbili su, mada im je poslije bilo krivo. Onda su pogledali “The Serpent” i postalo im je drago.
Baš tako je kasnih šezdesetih i ranih sedamdesetih izgledao Čarls Sobraž (Charles Sobhraj), poznavaocima materije serijskih zločina odranije poznat kao Bikini Ubica (Bikini Killer). Ostalima odnedavno znan po drugom nadimku, Zmija, kako je naslovljena i serija o njemu, proizvedena u koprodukciji kuća BBC i Netflix.
Sobraž je, isto tako, bio atraktivni, slatkorječivi, harizmatični partijaner. Partijaner koji je presretao zapadnjačku omladinu duž Hippie Trail rute, upoznavao se i zbližavao s njima, opijao ih i drogirao, pa im oduzimao novac, nakit, dokumente, a nekima i život. Sobraža, magnetičnu enigmu indijsko-vijetnamsko-francuskog porijekla, sa zastrašujućom vještinom igra Tahar Rahim, glumac francusko-alžirske pozadine. U jednom trenutku je on mistični zavodnik, sposoban da ima svaku ženu koju poželi, a već u sljedećem hladnokrvni psihopata, spreman da uradi bilo šta kako bi došao do onoga što mu je nedostupno.
Zajedno sa Dženom Kolmen (Jenna Coleman) u ulozi njegove saputnice Mari-Andre Lekler (Marie-Andrée Leclerc), Amešom Edirvirom (Amesh Edireweera) koji tumači odbjeglog saučesnika Adžaja Čaudurija (Ajay Chowdhury) i Matild Varnije (Mathilde Warnier) u roli zavedene Nadin Žires (Nadine Gires), Tahar je jedna od svijetlih tačaka širokog internacionalnog ansambla.
S druge strane, diplomatski kor je u “The Serpent” bio daleko manje inspirisan, sa mnogo naivno odglumljenih scena. U njima prednjači Bili Haul (Billy Howle), pokušavajući da postane holandski diplomata Herman Nipenberg (Herman Knippenberg). Kao drugi najvažniji čovjek u priči, Nipenberg je podjednako zastupljen koliko i Sobraž, ali je Haul toliko glumački slabiji da mu na momente uspijeva potpuno poništiti dobar posao koji rade Rahim i njegova banda.
Naivnosti, istina, nisu problem samo njega, Eli Bamber (Elie Bamber) i Tima Mekinernija (Tim McInnerny). I režiserski tandem Hans Herbots – Tom Šenklend (Tom Shankland) povremeno ne uspijeva pronaći dobar izlaz iz nevjerovatnih situacija koje su se tih godina dešavale u Bangkoku, na momente gurajući “The Serpent” prema mučnim uspomenama na trilerske serije devedesetih. Ima tu nekad i “zasluga” scenarističkog dua Vorlou (Richard Warlow) i Finli (Toby Finlay), ali se njima malo šta može zamjeriti, jer su sve dijaloge i većinu scena napisali sami, na osnovu davnih svjedočanstava i rijetkih dokaza, najčešće na način koji zaslužuje svaku pohvalu.
Režiseri pohvale zaslužuju za drugi dio svog zadatka, a to je balansiranje dinamike, sentimenta i atmosfere. Skakutanjem po različitim vremenskim linijama, doziranjem pozadinskih priča i glavnih i sporednih likova, izvlačenjem maksimuma iz fotografije, scenografije i kostima, “The Serpent” konstantno održava neku vrstu osjećaja kod gledaoca, bilo da je to tenzija bombajskih ulica, fascinacija tajlandskom divljinom ili strah za izmučenog Dominika (Dominique Renelleau).
Upravo taj vizuelno-zvučni, atmosferični element je tačka u kojoj čitava serija dostiže svoj maksimum. Iako zbog izbijanja pandemije nije u cjelini snimljena na autentičnim lokacijama, britanski setovi su poslužili kao dubleri za Francusku i Indiju, demonstrirajući svu moć art sektora. Frizure, šminka i garderoba kao da su istrgnuti iz tadašnjih Vogue brojeva. Tri direktora fotografije spakovali su to sve u estetiku koja je površinski neodoljivo šarmantna, a podsvjesno zavodljivo opasna. Ako zvuči kao opis samog Sobraža, vjerujte da nije slučajno.
Internacionalni kasting ovih razmjera je uvijek malo kocka i očekivano je da neće svaki put ispasti perfektno kao u “Ničijoj zemlji” (“No Man’s Land”), ali su najviše kiksali upravo domaći, britanski glumci, za šta se teško može naći opravdanje. Svi ostali argumenti idu u prilog “The Serpent”, uključujući i period emitovanja. Realno, ako nam je ikad trebalo nešto da primiri poriv za putovanjem, ispijanjem koktela na egzotičnim plažama i upoznavanjem raspjevanih Venecuelanaca u krcatim barovima – to je danas, dok Tajland i Venecuelu gledamo, eto, samo na Netflix-u.
Naslovna fotografija: BBC One / Netflix
